“Pennenlikkers verliezen zich in allerlei regeltjes, maar durven niet aanpakken wat echt belangrijk is. Dan plots staat de wereld in brand natuurlijk.”
De EU-leiders kloppen zich op de borst dat ze eindelijk een bepaalde eensgezindheid hebben gevonden: de oorlog in Oekraïne. Plots worden vluchtelingen opgevangen.Plots is er massale steun voor sancties. Plots wordt er gezocht naar meer autonomie op vlak van energiegrondstoffen.
Op het programmacongres in november van Vrijheid hebben we er al op gewezen dat Europa veel meer autonoom moet zijn. Minder afhankelijk van allerlei landen met een bepaalde politieke agenda op vlak van grondstoffen, energie en massaproductie. Minder afhankelijk van de Chinezen, van de Russen, en o.a. ook van de USA. Want zeg nu zelf: hoe dom kan je zijn om sedert 2014 sancties uit te vaardigen … tegen een land waarvan we afhankelijk zijn voor de energiebevoorrading. Poetin staat in de hoek met 2 ezelsoren op zijn hoofd, maar levert ons intussen een noodzakelijke voorraad gas.
De palaverpolitici van de EU moeten zich nu niet op de borst komen kloppen. Integendeel. De EU heeft gigantisch gefaald. De EU is daar om vrede te brengen in Europa. Dat was de oorspronkelijke en eerste bedoeling.Handel met elkaar drijven in vrede, en daardoor een oorlog in Europa vermijden. De EU heeft de oorlog in Oekraïne, in Europa, niet voorkomen.
Integendeel. De EU heeft het conflictmodel met de Russen gewoon jarenlang in stand gehouden. Poetin is steeds verder de weg ingeslagen van de autoritaire staat. Jarenlange sancties hebben totaal geen indruk gemaakt. Het tegendeel is waar. Er is een escalatie tot een oorlog. Toen Poetin dichter bij de EU wou komen, zijn de leiders van de EU daarop niet ingegaan. De EU heeft hier gigantisch gefaald en verkoopt dat nu als een moment van eensgezindheid.
Het gebrek aan leiderschap om het cruciale probleem van het gewapend conflictmodel op te lossen, is geen alleenstaand gegeven. Die andere “crisis”, het omhooggevallen covid-débacle, werd door de EU al even slecht aangepakt. Wat we vooral onthouden is het vaccinatiepaspoort. Een paspoort dat elke wetenschappelijke logica heeft getart. Een “brandversneller”. O.a. werd geen rekening gehouden met de natuurlijke immuniteit, de besmettingen bij gevaccineerden, en de hoge foutmarges op de PCR-tests. Zelfs nu het absoluut duidelijk is geworden voor iedereen dat het pasje zelfs contraproductief werkt, pusht de EU het verder gebruik ervan. Er heerste een blinde zucht jaar digitale controle van de burgers bij de eurocraten.
Pennenlikkers verliezen zich in allerlei regeltjes, maar durven niet aanpakken wat echt belangrijk is. Dan plots staat de wereld in brand natuurlijk.
En wat te denken van het bijgedrukte geld? De volstrekt zinloze coronamaatregelen worden intussen door heel wat wetenschappers wereldwijd totaal in vraag gesteld. O.a. door Professor Woolhouse, een Brits staatsviroloog van het eerste uur. Het hele covidbeleid was een vergissing die niets heeft bijgebracht. Integendeel is er behoorlijk wat schade veroorzaakt door de regeringsmaatregelen. Bedrijven sluiten, en daar een pak geld in steken. Bijgedrukt geld. Het zijn de burgers die de kost daarvoor betalen. Met name enerzijds de spaarder die zijn spaargeld een stuk minder waard ziet worden. Met als bijkomend gevolg dat het gat in de begroting gemakkelijker toe te rijden valt. Anderzijds worden uw winkelkar en de energie duurder. De indexaanpassingen lossen dat een stukje op voor de werknemers en wie een uitkering krijgt. Maar dat duurt enige tijd. En intussen moet u het verschil ophoesten.
Laat ons niet vergeten dat er ook nog de Brexit was. De EU is er niet in geslaagd om haar meest kritische land aan boord te houden. Een domme beslissing want critici zijn absoluut nodig om te vermijden dat de instellingen in slaap vallen. Het is intussen Groot-Brittannië dat het voortouw neemt in het Ruslandconflict en in de maatregelen tegen Rusland. Het is intussen Groot-Brittannië dat als eerste de kwalijke covidmaatregelen heeft afgeschaft. Omgekeerd zijn nu alle remmen los voor het creëren van een enorme Europese regulitis. De EU is zeer goed op weg om zich te verliezen in tal van volstrekt nutteloze regels die de bedrijven en de burgers in een keurslijf gaan wurgen. Denkt u bijvoorbeeld aan de privacyregels en GDPR. Wie van u kan exact zeggen wat die regels allemaal inhouden? Geen mens, geen bedrijf, kan dat nog volgen.
Wie gaat u voor deze mislukkingen verantwoordelijk stellen? Problematisch is dat want u heeft noch Charles Michel, noch Ursula von der Leyen verkozen. Het Europees parlement heeft maar een beperkte zeggensmacht. De reële macht wordt gevormd door het diplomatisch gepalaver tussen 27 landen. Een plaats waar duizenden lobbyisten ook hun weg vinden om een zeg te hebben. De EU is op die manier verworden tot een praatbarak waarin niemand nog zijn verantwoordelijkheid neemt. Een praatbarak waarvan de leiders zich laten inspireren door miljardairs die op de koffie komen. Ver weg van de Russische oligarchen zijn we niet. Een instelling die zich onledig houdt met allerlei prularia, ondemocratische controle op de burgers, zinloze contraproductieve regels, en vooral de bescherming van de belangen van wie het hardst kan lobbyen. Een instelling waarvoor de mensen een nummer zijn.
Vandaar de dringende eis in ons programma: democratiseer de EU, of we trekken eruit. Geef de EU aan de burgers. Met een echte, verkozen president. Eén en niet twee die “vechten” om een stoel. Hoewel, vechten, zelfs daar zijn ze niet sterk genoeg voor. Ze staan daar liever met een pruillip. Een president hebben we nodig die u kan herverkiezen, of afstraffen. Met een parlement dat die naam waard is. Een parlement met echte macht. Waarin parlementsleden zitten niet alleen verkozen door hun land, maar ook een behoorlijk aantal die in heel Europa verkozen worden. Een Europese Unie die geregeld ook aan de burgers bij een referendum naar hun visie vraagt. Kortom, een Unie die terug aan de mensen wordt gegeven.
Zo lang de mensen die kritiek hebben op de EU dat niet kunnen uiten in een stem, is het enige dat critici kunnen eisen dat hun land uit de EU trekt. Door een ondemocratische structuur aan te houden dwingt de EU de lidstaten zelf tot een zwart-wit keuze. Erin of eruit. Dat provoceert exits. Democratisering geeft aan critici de mogelijkheid om een president weg te stemmen. Of om een referendum te houden over een onderwerp bijvoorbeeld. Landen en mensen kunnen dan kritiek uiten en voor verandering stemmen zonder het kind met het badwater weg te gooien.
Daarmee zijn we nog niet toe aan de deregulering, de administratieve vereenvoudiging en de beperking van de bemoeienissen toe. We zijn nog niet toe aan een internationale politiek die er echt toe doet: vrede bestendigen, de mensenrechten verdedigen, de economie doen bloeien en de wereld naar de toekomst brengen met respect voor alle mensen. We zijn nog niet toe aan een EU die bereid is om ook een pak bevoegdheden terug aan de landen te geven. De EU kan geen jobcreation zijn voor de eurocraten. Er dus ligt heel wat op de politieke plank, maar daarvoor moeten we eerst democratisch verkozen, verantwoordelijke leiders kunnen aanstellen.
Prioriteit nummer één voor de EU is dus: stop deze praatbarak. Geef de EU aan de mensen. Democratiseer deze instelling en maak dat haar leiders verantwoording moeten afleggen.
