De manier waarop de pers de voorbije 2 jaar is omgegaan met de informatie over covid-19 heeft bij tal van mensen voor een zeer groot wantrouwen gezorgd. Een deel van de bevolking verwerpt daardoor nu al wat in de pers verschijnt. Eerder worden verhalen geloofd die op sociale media verschijnen. Vooral als de verhalen de indruk wekken in verband te staan met de strijd tegen de covidpolitiek. Een deel van de mensen haakt ook af omdat zij ervan uitgaan dat het hele internationale politieke spel niets anders is dan een gepland scenario. De oorlog in Oekraïne zou daar dan ook een onderdeel van zijn. Poetin en Zelensky zijn dan 2 pionnen. De mensen willen of durven geen standpunt in te nemen omwille van het plan dat op de achtergrond zou spelen.
Omgaan met onzekerheid was de essentie van de problematische coronapolitiek, en het is niet anders met de oorlog in Oekraïne. Absolute zekerheid is zowel in de wetenschap als in de politiek onmogelijk. Daarom werken we met methodes die een zo groot mogelijke zekerheid geven. Met een aantal beginselen die sedert de verlichting ons helpen om zich te krijgen op de zaken, en op een moreel hoogstaande manier met de dingen om te gaan.
Wat niet afdoende wordt bewezen, daarvan gaan we uit dat het niet bestaat. Een politieke partij kan immers geen beleid voeren op basis van hypotheses. Dat wil niet zeggen dat we de hypothetische mogelijkheid niet in ons achterhoofd houden. Dat zou dan weer dom zijn. Maar het kan geen basis vormen van het beleid.
Om iets afdoende bewezen te achten, zijn er heel wat bewijzen mogelijk. Foto’s, films, getuigenissen, verklaringen van de betrokkenen zelf … De wereld is zo klein geworden dat wat er heel wat mogelijkheden zijn om feiten te checken. Daarbij is het een zaak zich te houden aan wat er bewezen wordt, en geen fantasie te vermengen met werkelijkheid. Het uitgangspunt dat alles wat in de pers staat verkeerd of niet waar is, is een foutief uitgangspunt. Niet alles wat in de pers verschijnt is verkeerd. Het is een zaak om te onderscheiden wat wel en wat niet.
We zijn verdedigers van de mensenrechten. Daartoe behoort het vermoeden van onschuld. Niemand wordt schuldig bevonden aan misdrijven of aan bepaalde feiten tenzij het bewijs daarvan op afdoende wijze wordt geleverd. Een ander principe dat wereldwijd erkend wordt, is dat het politiek en moreel verwerpelijk is om een ander land binnen te vallen. Het begin van oorlogsmisdaden is het binnenvallen van een ander land. Het is een land alleen toegestaan op zijn eigen grondgebied zich te verdedigen. Een principe dat niet kan wordt “genuanceerd”.
Ook voor de crisis in Oekraïne hebben we hetzelfde gedaan. We hebben de berichtgeving in de mainstream media getoetst aan tientallen getuigenissen op het terrein. We hebben de verklaringen van alle protagonisten gelezen. We hebben de propaganda van de beide kanten met een kritische blik onderzocht. We zijn de geschiedenis ingedoken, en we gingen na wat er de voorbije jaren is gebeurd. We hebben de berichten op sociale media, en alternatieve media onder de loep genomen.
Fase 1. Voor de inval. Ego’s en procedures.
Na de val van het ijzeren gordijn is de conflictlogica van de 2 blokken nooit verlaten geweest. 2 blokken die met getrokken messen tegenover elkaar staan en elkaar uit schrik voor het getrokken mes niet aanvallen. Dat is de logica waarin Poetin groot geworden is, en waarin hij tot op vandaag gevangen zit. Voor Poetin is het Westen een bedreiging. Europa wil in zijn ogen Rusland aanvallen en staat daarom met een getrokken mes voor hem. Vanuit die bril zag Rusland de voorbije jaren de EU en de Nato opschuiven. Oude communistische blokgenoten zijn van kamp veranderd. De akkoorden dat zoiets niet zou gebeuren, werden niet nagekomen. De aansluiting gebeurde telkens op vraag van de betrokken landen zelf.
De Nato is ontstaan precies omwille van deze conflictlogica. De Nato heeft tientallen jaren de getrokken-messen-politiek tegenover het Russische blok gerealiseerd. De ultieme doelstelling van het Westen om het communisme de wereld uit te helpen, heeft zich met de val van het ijzeren gordijn gerealiseerd. Niet dat de Nato of het Westen daar veel verdienste aan had. Het communisme is grotendeels vanuit zichzelf geïmplodeerd. Het communisme is een politiek systeem dat steeds ten dode opgeschreven is. Na de val van het ijzeren gordijn is de Nato blijven bestaan. De Nato heeft zijn bewapening behouden en gericht op … nou, op wie nog eigenlijk? Duidelijk is de Nato daarover nooit geweest. Tenzij dan dat de raketten nog steeds op Rusland gericht bleven. Terwijl de intentie om ooit Rusland aan te vallen zowat helemaal verdwenen leek. De Nato bleef voor de Russische ouderwetse hardliners een blok dat tegen hen zou zijn gekeerd. De balans in de nucleaire wapens werd nooit verlaten. Een bizarre situatie.
In de plaats van bij het einde van de koude oorlog door te werken om het conflictmodel uit de wereld te helpen, kregen we een totaal absurd conflictmodel 2.0 in de plaats. Europa en de Nato, die Rusland niet willen aanvallen – waarom zouden ze een handelspartner aanvallen – hielden wapens gericht op Rusland. Handelspartner Rusland – in toenemende mate handelspartner - hield wapens gericht op klant Europa in de overtuiging dat Europa en de Nato toch een keer zouden aanvallen.
Het Europa van de 21ste eeuw was geen oorlogen op het continent meer gewoon. De generaties die de oorlog hebben gekend sterven uit. De meeste mensen en regeringsleiders hielden het al lang niet meer voor mogelijk dat er nog een oorlog zou komen. De Nato was geen reële bedreiging voor Rusland meer. In Europa wordt de Nato aanzien als een koepel die vrede brengt onder de lidstaten. Het militair pact beschermt ook tegen buitenstaanders, maar zorgt er in de eerste plaats voor dat de leden elkaar niet gaan aanvallen. Vanuit die logica was de komst van de Oost-Europese staten welkom. En omgekeerd kwamen die staten ook graag bij de Nato. Niet om Rusland aan te vallen, maar voor interne vrede en bescherming. Alleen heeft Poetin dat nooit zo ingeschat. Er was ook geen enkele Europese leider die voldoende leiderschap had om hem ervan te overtuigen de conflictlogica 2.0 eindelijk te verlaten.
De paradox is dat Poetin in de periode van 1999 tot 2003 in dezelfde positie zat als de andere Oost-Europese staten. Hij verklaarde in 2000: “Ik kan mij mijn eigen land niet inbeelden geïsoleerd van Europa en wat vaak de “geciviliseerde wereld” wordt genoemd.” De intentie om helemaal aan te sluiten bij Europa was er toen zeer duidelijk. Meer nog. Hij vroeg zelfs openlijk aan George Robertson, de toenmalige secretaris – generaal van de Nato wanneer hij zou worden uitgenodigd om deel uit te maken van deze alliantie. Robertson, een linkse labourpoliticus, antwoordde hem: “Wij nodigen niemand uit om bij de Nato te komen, ze doen een aanvraag om de Nato te vervoegen. Waarop Poetin antwoordde: “Wel, wij gaan niet in de lijn staan met een hoop landen die er niet toe doen.”
En weg was de historische kans om de vrede in Europa helemaal te consolideren. Robertson mag zich hiervoor danig zelfkastijden. Het is toch wel schandelijk om omwille van de “aanvraagprocedure” deze historische kans niet te grijpen. Dwazere socialistische regelneverij bestaat niet. Terwijl Poetin om dezelfde reden zijn ego wel opzij mocht zetten, in het belang van de mensen. Dwazer narcisme bestaat niet. Hadden die twee de deal toen geklonken, dan waren er nu geen duizenden doden gevallen in Oekraïne. Dan was de wereld de voorbije jaren een heel stuk veiliger en rustiger geweest.
Europa, de Nato en Rusland hebben allemaal onvoldoende leiderschap betoond om de conflictlogica 2.0 te verlaten.
Komt daarbij dat van zijn kant Poetin nooit de gedachte van het grote Russische rijk heeft verlaten. Dat blijkt uit zijn speech van 21 februari waarin hij allerlei historische aanspraken op Oekraïne naar voor brengt. Hij startte zijn speech met de woorden “Natuurlijk is mijn boodschap ook gericht op onze landgenoten in Oekraïne.” Het Russische nationalisme en imperialisme werd door Poetin nooit opgegeven. Ook wat dat betreft is hij blijven hangen in het verleden. Daarmee vormt hij de grondslag van het recht om in het land tussen te komen als de politieke weg van dat land hem niet zint. Nationalisme en imperialisme hadden al lang voorbijgestreefde ideologieën moeten zijn in de moderne 21ste eeuw.
Fase 2. De redenen voor de inval, volgens Poetin.
In zijn toespraken op TV kwam Poetin meestal eerder zacht en wijs over. Op 21 februari 2022 kregen de televisiekijkers niet die Poetin te zien die zij gewoon zijn. Een zuchtende en steunende Poetin deed een bij wijlen warrig verhaal vol met historische foute, of bij het haar getrokken, feiten die zouden moeten aantonen dat Oekraïne eigenlijk nooit onafhankelijk was geworden van Rusland. Een argument dat niet alleen onjuist is, maar bovendien totaal irrelevant. Stel dat morgen de Spanjaarden hun historische aanspraken op België komen opeisen. Dat gaat uiteraard niet.
In deze toespraak leren we de redenen waarom Poetin Oekraïne wilde binnenvallen. Deze redenen zijn helemaal in overeenstemming met de propaganda die in de maanden – jaren ervoor werd verspreid over Oekraïne. Propaganda die de voorbije dagen zwaar is geëscaleerd en die ook in het Westen is doorgedrongen in de geesten van een behoorlijk aantal Europeanen. Laten we deze punten even nader bekijken.
De “genocide” in Oost-Oekraïne. In de regio Donbas woedt al jaren een oorlog. Russisch gezinde “rebellen” willen deze regio’s afscheiden van Oekraïne en aansluiten bij Rusland. Er wordt gevochten tussen deze rebellen, gesteund door Rusland, en het Oekraïns leger. Dat leger zou de burgerbevolking zelf hebben gebombardeerd waardoor er, zo wordt gefluisterd op het internet, 14.000 doden zouden zijn gevallen bij de burgers. Een verhaal dat al meermaals werd onderzocht. Onder andere door de OVSE (Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa). Een sedert 2014 aanwezig monitoringcomité, in samenwerking met Rusland, vond geen enkel bewijs van het bestaan van genocide of massaal gericht doden van burgers in Donbas. (https://www.osce.org/special-monitoring-mission-to-ukraine). De realiteit is dat er ongeveer 14.000 doden zijn gevallen in het conflict, waaronder 3.000 burgers. De overige 11.000 zijn militaire slachtoffers, gevallen aan de beide kanten.
De “dreiging” van de Nato. Hierover zei Poetin letterlijk: “Ze proberen ons ervan te overtuigen dat de NAVO een vredelievend en puur defensief bondgenootschap is. Ze zeggen steeds dat het geen bedreiging vormt voor Rusland. Ze vragen ons om hen op hun woord te geloven. Maar we kennen de echte waarde van zulke woorden.” Het is dus niet dat het hem niet gezegd is. Hij weet het, maar hij gelooft het niet. “Oekraïne zal dienen als springplank voor de aanval”, beweert hij verder. Maar een aanval van de Nato via Oekraïne is er nooit gekomen en er was ook helemaal geen aanwezigheid van de Nato aldaar die zo’n aanval kon doen vermoeden. Conclusie: omdat Poetin de Natolanden “niet geloofde”, is hij Oekraïne binnen gevallen. Omgekeerd is het gebrekkig leiderschap in Europa en in de V.S. er nooit in geslaagd om Poetin ervan te overtuigen dat we helemaal niet de bedoeling hebben om Rusland binnen te vallen.
De Nato breidt uit naar het Oosten. Dat is juist. Dat was inderdaad niet afgesproken. In het deel “fase 1” werd daarnaar al verwezen. Landen hebben uiteindelijk zelf ook het recht om te kiezen toe te treden tot een internationale organisatie die de vrede in Europa voor tientallen jaren kon garanderen. Als de mensen dat beslissen, dan behoort in een democratische samenleving die beslissing te worden gerealiseerd. Dat er 30 jaar geleden afspraken boven hun hoofden werden gemaakt, kan dat niet verhinderen. De mensen mogen zelf beslissen wat ze willen. Het probleem hier is dat de leiders van deze landen onvoldoende leiderschap hebben vertoond om Rusland ervan te overtuigen dat dit niet offensief bedoeld was tegenover Rusland zelf. Zij hebben door een totaal gebrek aan leiderschap het conflictmodel 2.0 in stand gehouden.
Extreemrechts. Er is in Oekraïne een legereenheid die openlijk extreemrechtste sympathieën heeft, het Azov-battalion. Oekraïnse nationalisten die vechten tegen de Russische rebellen. Het gaat echter om een kleine eenheid van een paar duizend manschappen. Extreemrechts haalde bij de vorige verkiezingen de kiesdrempel niet eens. Een heel land “extreemrechts” noemen omwille van een beperkt aantal extreemrechtse eenheden in het leger is een grove overdrijving. In België zijn er ook soldaten met extreemrechtse sympathieën. In ons parlement zitten veel meer vertegenwoordigers van extreemrechts dan in het Oekraïens parlement. Er zijn in Oekraïne geen wetten die extreemrechts van aard zijn. Een regime is pas extreemrechts als er in de gevoerde politiek inderdaad ook extreemrechts is. Niemand in Oekraïne wordt omwille van zijn ras, afkomst, godsdienst, taal, gender of wat ook uitgesloten.
Het Azov-battalion staat erom bekend bij de strijd misdaden tegen de mensheid te hebben gepleegd. Zelfs tegen een barbaarse vijand, zijn dat soort van barbaarse handelingen absoluut te verwerpen. Ook in een oorlogssituatie behoren de mensenrechten te worden gerespecteerd. De inschakeling van een dergelijk bataillion in het reguliere regel is op zich ook al verwerpelijk. Zelfs uit dankbaarheid omdat zij het grondgebied verdedigd hebben tegenover de door Rusland gesteunde rebellen. Doch ook al is dat verwerpelijk, het is en blijft een interne Oekraïnse aangelegenheid die niet toelaat om een land binnen te vallen.
De Russische taal en cultuur zouden worden uitgeroeid. De taalwetten in Oekraïne zijn minder streng dan die in België. Op producten, bij aankondigingen in winkels ten aanzien van consumenten bijvoorbeeld, kunnen Russisch en Oekraïns samen gebruikt worden. De laatste jaren minder, maar het kan perfect. Op school wordt Oekraïns gesproken. Idem bij officiële instanties en op radio en TV. Voor het overige gebruiken de mensen zowel Russisch als Oekraïns. Niemand maakt daartegen bezwaar. Mocht bij ons in Vlaanderen een tweetalig iemand constant Frans spreken, dan zouden er opmerkingen komen. In Oekraïne niet. Toen Oekraïne onafhankelijk werd, werden de Russische namen van de mensen naar het Oekraïns gewijzigd. Maar wie nu een naamswijziging aanvraagt terug naar een Russische naam, of zelfs een Westerse naam, krijgt dat zonder enig probleem. Dat de Russische taal en cultuur zouden worden uitgeroeid, is een pure fantasie.
Oekraïne zou “van plan” zijn kernwapens te ontwikkelen. Het is uiteraard niet uit te sluiten dat er mensen in Oekraïne zijn die graag een kernwapen willen ontwikkelen. Maar daartoe zijn geen aanstalten gemaakt. Dat zegt Poetin ook niet. Het gaat dus om gedachten. Uit niets blijkt dat de Oekraïnse overheid stappen in die richting zet. Zelfs als Oekraïne dat zou doen, dan duurt het nog jaren voor men erin slaagt om maar een eerste proef te lanceren.
Behalve het opschuiven van de Nato naar het Oosten, en de niet nagekomen afspraak daarover, is er bitter weinig waar van de redenen die Poetin opgaf om Oekraïne binnen te vallen. Deze oorlog is gebaseerd op grotendeels foute, onware informatie.
3. Fase 2: Wat doet Poetin volgens Poetin in Oekraïne.
Volgens Poetin – dat leren we uit zijn toespraken en de berichten van het regime – is het de bedoeling om Oekraïne de “demilitariseren” en te “denazificeren”. De “militaire operatie” is volgens Russische mededelingen uitsluitend gericht op militaire installaties, en niet op burgerinfrastructuur. Er wordt niet gevuurd op burgers. De burgers zijn niet in gevaar. Het is ook niet de bedoeling het bestuur over te nemen, zo zegt hij, maar de mensen zelf te laten kiezen welk bestuur ze willen. Verder zou het de bedoeling zijn om de regio Donbas te beschermen tegen de aanvallen van de Oekraïnse regering op de burgers aldaar. Poetin gaat ervan uit dat er een Russisch sprekende meerderheid is in Oekraïne die helemaal niet gediend zou zijn met de Oekraïnse regering en “bevrijd” moet worden door de Russen.
Laat ons deze punten onder de loep nemen. Oekraïne demilitariseren vereist dat zoiets wordt bestendigd, ook na de inval. Wapens kopen is immers makkelijk en gaat snel. Een zuivere demilitarisering is dus onmogelijk zonder ofwel het akkoord van de Oekraïners zelf, of middels en bezetting. Dat laatste is in een land met de omvang van Oekraïne onbegonnen werk. Er zou een leger van 500.000 man permanent nodig zijn om dat te realiseren. Het actuele voetleger in Oekraïne wordt geschat op 150.000 manschappen, waarvan er op 4 weken tijd al zo’n 30.000 zijn uitgeschakeld (dood, gewond, gevangen, gedeserteerd). Rekenen op de Oekraïners om akkoord te gaan zich na zo’n inval te demilitariseren, is al volstrekt onrealistisch. Deze doelstelling is niet haalbaar.
Oekraïe “denazificeren” is een fantasie. Oekraïne is immers niet “genazificeerd”. Rusland wil deze oorlog geen “oorlog” noemen. Een vorm van woke op zijn Russisch die past in de propaganda. “Newspeak”. Dat de oorlog niet is gericht op burgerinfrastructuur is opnieuw een grove leugen. Diverse steden werden deels tot grotendeels in puin gebombardeerd. Er zijn al duizenden burgerslachtoffers. Als het niet het doel is om het bestuur over te nemen, waarom worden de burgemeesters dan afgezet, en vervangen door burgemeesters die Rusland aanstelt in de bezette gebieden? Over de zogenaamde genocide in Donbas werd hoger reeds verwezen naar de afwezigheid van enig bewijs daaromtrent. De realiteit is dat de Russen de rebellen in Donbas zijn gaan steunen in de plaats van aan te sturen op een democratische besluitvorming over eventuele onafhankelijkheid. Met als gevolg een gewapend conflict met 3.000 burgerdoden en 11.000 dode militairen langs beide kanten.
De basisgedachte dat er in Oekraïne een meerderheid Russen is die niets liever willen dan bij Rusland aansluiten, is een volstrekte fantasie gebleken. Dat blijkt niet alleen uit het massale verzet van de Oekraïners, maar ook uit het feit dat 95 % van hen vlucht naar de EU en minder dan 5 % naar Rusland.
Het is opvallend dat deze aaneenreiging van irrealiteiten als doelstellingen van de oorlog, identiek zijn aan het verhaal waarmee de Russische soldaten op pad zijn gestuurd. Jonge soldaten die denken dat ze in Oekraïne de mensen komen bevrijden van de nazi’s en dat ze met open armen en bloemen zullen worden ontvangen. Als ze al niet is wijsgemaakt dat ze gewoon “op oefening” zijn. Al even opvallend is dat de Oekraïnse onderhandelaars blijkbaar geïrriteerd geraken omdat de Russische onderhandelaars met dezelfde fantasieën komen aandraven bij de onderhandelingen. De Oekraïnse delegatie krijgt te horen dat ze nazi’s zijn en dat ze de Russische cultuur willen uitroeien. Dat er een grote groep Russisch gezinde mensen is die het huidige regime niet willen. Dat er genocide is in Donbas … Bepaald moeilijk dan om te onderhandelen als de Oekraïners dat – terecht – een fictie vinden. En nog opvallend: uit de via de Russische oppositie uitgelekte documenten van de Russische inlichtingendienst blijkt dat zelfs in deze dienst hetzelfde narratief werd gehanteerd. Met als uiteindelijk gevolg dat de troepen in Oekraïne totaal verkeerd voorbereid zijn op deze oorlog. Dat komt ervan als een beleid niet wordt gebaseerd op harde feiten maar op, voor Poetin dan, “politiek correct denken” over de werkelijkheid.
Met als bijkomend gevolg dat de hele indoctrinatie en censuur van Rusland identiek hezelfde narratief heeft overgenomen. Waardoor families uit elkaar vallen omdat de Russische tak vindt dat de “nazi’s” in Oekraïne moeten worden aangepakt. De Russische helft van de familie gelooft gewoon niet dat de Russen de andere helft van de familie bombarderen. De Oekraïners bombarderen zichzelf, denken ze.
De hele Russische samenleving, tot en met het leger en de inlichtingendiensten, zijn doordrongen van deze waandenkbeelden. Het is nu hard wakker worden, voor zij die de realiteit willen zien.
4. De andere “redenen” voor de inval die worden verondersteld op het internet.
Naast de “redenen” die Poetin opgaf in zijn toespraak, zijn er nog andere “redenen” die her en der worden aangehaald waarom hij Oekraïne zou binnenvallen. Wat daarbij opvalt is dat deze “redenen” er door derden worden bijgehaald, maar dat de Russen ze zelf niet opgeven als de ware reden voor de “militaire operatie”. Wat er meteen op wijst dat dit niet de redenen zijn waarom Rusland Oekraïne is binnen gevallen. Als ze het zelf al zeggen …
Toegang tot de Zwarte Zee. Rusland heeft al toegang tot de Zwarte Zee. Daarvoor heeft Rusland Oekraïne niet nodig.
De Nato komt te dicht bij Moskou mocht Oekraïne lid worden. Sedert 2004 is Letland lid van de Nato. Letland ligt ongeveer even ver van Moskou als Oekraïne. De “korte afstand” tot Moskou is er dus al 17 jaar.
Rusland heeft de biolabo’s in Oekraïne gebombardeerd en wilde met de inval deze labo’s vernietigen. Er zijn in Oekraïne een aantal labo’s gevestigd die onderzoek doen naar o.a. diverse pathogenen. In tegenstelling tot wat her en der wordt beweerd, zijn deze labo’s verre van geheim. Al in de voorbije jaren is hierover gecommuniceerd door de Amerikaanse overheid en de Amerikaanse ambassade in Kiev. De labo’s werden mee gefinancierd door de USA en zijn bedoeld om onderzoek te doen naar onder meer de afwering van biologische wapens die tegen Oekraïne of andere landen zouden worden gebruikt. Dat is wat al jaren worden gecommuniceerd en er is tot op vandaag geen bewijs dat deze labo’s zelf biologische wapens maken. Er is al evenmin bewijs dat de Russen deze labo’s hebben vernietigd of hebben willen vernietigen. Het regime van Poetin heeft in meerdere persberichten op Tass beweerd dat zij de – in werkelijkheid al bekende biolabs – pas hebben ontdekt bij hun militaire operatie in Oekraïne. Waaronder in dit bericht. https://tass.ru/armiya-i-opk/13987899?utm_source=atlanticcouncil.org&utm_medium=referral&utm_campaign=atlanticcouncil.org&utm_referrer=atlanticcouncil.org
Volgens dit bericht werden na de inval in labo’s dichtbij de Russische grens documenten gevonden die erop wezen dat er patogenen werden vernietigd op 24 februari. Er zouden ook documenten zijn gevonden die zouden kunnen wijzen op de geplande ontwikkeling van biowapens, maar deze documenten zijn nog “in onderzoek”. Uit het bericht blijkt alvast dat de Russen Oekraïne niet zijn binnengevallen om biolabo’s onschadeling te maken. Omgekeerd zeggen de Russen dat ze pas na de inval op documenten van deze labo’s zouden zijn gevallen.
De bewering dat de inval als doel had om deze labo’s uit te schakelen, of dat de bombardementen dat doel hadden, is niet in overeenstemming te brengen met het bericht dat ze pas ontdekt zijn na de inval.
Over de jarenlange desinformatie van Rusland over de productie van biowapens die tegen Rusland zou zijn gericht schreef de Amerikaanse professor Milton Leitenberg een artikel in 2021 (https://cissm.umd.edu/sites/default/files/2021-10/NonProliferationReview_False%20allegations%20of%20biological%20weapons%20use%20from%20Putin%20s%20Russia.pdf). Milton Leitenberg schreef al in juni 2020 een ander artikel over de uitbraak van covid-19, waarin hij stelde dat een uitbraak uit het Wuhan-labo, hoewel nog niet bewezen, een plausibele piste was. Een bepaald kritische professor dus.
Uit de berichten van Rusland zelf blijkt dus dat het (1) niet de bedoeling was van de Russen om Oekraïne binnen te vallen voor de biolabo’s, (2) deze labo’s ook niet vernietigd werden door Russische raketten, en (3) er enkel documenten in beslag werden genomen die zouden kunnen wijzen op de ontwikkeling van biowapens, maar dat wordt nog onderzocht. Nergens wordt vermeld dat er biowapens zijn gevonden.
De ondergrondse rijkdommen en het landbouwareaal van Oekraïne. Oekraïne heeft inderdaad, vooral in het Oosten (Donbas) wat mijnindustrie. Daarnaast is er uiteraard de uitgestrekte graanschuur van Europa. Als het Poetin te doen zou zijn om goedkoop graan te kunnen oogsten, dan gaat hij in elk geval de lokale boeren toch moeten betalen en is hij intussen 1 miljard dollar per dag kwijt aan de oorlog. Een goed plan is dat alvast niet. Bovendien zou dat een ordinaire holdup zijn. Iets dat een inval nog minder verantwoord.
Poetin valt eigenlijk aan tegen het WEF. Zelfs als Poetin heel Oekraïne verovert, gaat de positie van het WEF totaal niet veranderen. Het is niet omdat Poetin zich ooit kritisch heeft uitgelaten over het WEF en het globalisme, dat hij daarom een oorlog in Oekraïne is gestart. Al evenmin is het feit dat Zelensky in een goede relatie staat met het WEF een reden om te geloven dat Poetin daarom Oekraïne is binnengevallen. Dat zijn associaties waaruit besluiten worden getrokken die er niet zijn. Er zijn tal van landen die regeringsleiders hebben die goede banden hebben met het WEF en die Poetin niet binnenvalt.
Poetin valt Oekraïne binnen om het WEF te steunen. Zie de inflatie en de verarming van de bevolking. Ook daarvan bestaat niet het minste bewijs. De inflatie is het gevolg van de oorlog, niet de reden waarom Poetin Oekraïne is binnengevallen. Dat het WEF hier garen bij zou spinnen is precies het omgekeerde van wat we nu heel duidelijk moeten maken: elke dicatoriale neiging, elke neiging tot de afbraak van de democratie zoals het WEF dat wil, moet keihard worden bestreden. Poetin is het gedroomde voorbeeld hoe het niet moet en hoe het kan ontaarden dat we kunnen gebruiken voor de strijd tegen het WEF.
Oekaïne is een corrupt land. Het is op zich juist dat Oekraïne een economie heeft die helemaal onderaan bengelt in Europa en dat is grotendeels het gevolg van de corruptie. Die corruptie zit diep geworteld in de Oekraïnse samenleving op elk niveau. De strijd daartegen is bijzonder moeilijk. Rusland is wat dat betreft geen haar beter. Integendeel zelfs. Omdat een land corrupt is, is dat geen vrijbrief voor een ander corrupt land om daar mensen te gaan uitmoorden.
Er worden op het internet nogal wat “redenen” gezocht en gepresenteerd achter de inval van Rusland in Oekraïne. Redenen die door Rusland zelf niet worden voorgesteld als de redenen voor de invasie. De internauten en verschillende commentatoren verzinnen die redenen er zelf bij. Naast het feit dat de Russen daardoor niet gedreven zijn, blijken deze redenen ook meestal geen correcte feitelijke grondslag te hebben.
5. De politieke en morele vraagstukken bij deze oorlog.
De schuldvraag. Wie heeft er schuld aan de start van deze oorlog. Het binnenvallen van een land om daar de levens van de eigen soldaten op het spel te zetten, en mensen te gaan doden, zonder dat een land zelf is binnen gevallen, is een algemeen aanvaarde foute gedraging van een staat. Punt. Rusland is helemaal alleen verantwoordelijk voor elke dode die valt in dit conflict. Poetin had de keuze om te beslissen niet binnen te vallen.
De positie van de Nato, de EU en de USA. Door een totaal gebrek aan leiderschap heeft de huidige generatie palaverpolitici de kans laten liggen om definitief de conflictlogica te verlaten. Tekenend gesymboliseerd door een krachteloze president Macron die het alleen waard was om aan het einde van een meterslange tafel tegenover Poetin te zitten, en telefoontjes te mogen plegen.
Kunnen we neutraal blijven? Neen. Het is vanuit moreel en politiek oogpunt totaal niet te verantwoorden neutraal te blijven toekijken hoe een president een dictatoriaal regime heeft tot stand gebracht in Rusland, en op basis van een bijna volledig gelogen verhaal mensen gaat doden in een ander land zonder enige verantwoording.
Moeten Poetin en zijn medestanders voor een internationaal strafhof worden gebracht? Ja. Wat er gebeurt in Oekraïne is zo verregaand dat er een berechting behoort te worden ingesteld voor misdaden tegen de mensheid. Het is onaanvaardbaar dan in de 21ste eeuw er nog regeringen wegkomen met een beleid dat mensen doodt. Dat geldt niet alleen voor Oekraïne, maar evenzeer voor het hele covid-débacle waarbij wellicht over de hele wereld miljoenen mensen die geen covid hadden nodeloos zijn gestorven.
Hoe kan dit opgelost worden? Door nu eindelijk het probleem aan de wortel aan te pakken. Het conflictmodel moet definitief en onmiddellijk van de baan. Start de procedure om zowel Oekraïne als Rusland op te nemen in de Nato en de EU. Laat deze twee landen werken, samen met de internationale instellingen, aan een verregaande democratisering en het uitkuisen van hun economie. Ook de Nato en de EU zijn aan verregaande democratisering en het einde van de palaverdemocratie toe. Sluit de Russische mensen in de armen en toon hen dat we met hen willen samenwerken en hen niet willen aanvallen. Ook al lijkt met Poetin een toetreding van een dictatuur tot de Nato en de EU niet mogelijk, een doorgedreven traject om orde op zaken te stellen is gemakkelijker haalbaar dan een oorlog te voeren. Democratisering in Rusland en Europa met als prijs voor iedereen: vrede. De actuele wens van de Russen dat Oekraïne niet toetreedt tot de Nato zal dan meteen ook komen te vervallen. Ze willen eigenlijk niet liever.
En wat in de tussentijd? Hoe ver kan onze hulp gaan?
Dit is een moreel zwaar dilemma. De angst voor een nog grotere kerwapenoorlog weerhoudt er ons van de Oekraïners militair ter hulp te snellen en de Russen buiten te drijven. Tezelfdertijd opent deze angst de deur voor Poetin om in Oekraïne mensen te gaan doden, inbegrepen burgers en zijn eigen soldaten. Onze palaverpolitici hebben het conflictmodel in stand gehouden, en Poetin is over de rooie lijn gegaan. Alle middelen om nu tegen Poetin in te gaan zijn een gigantisch zwaktebod.
Ons voorstel om onmiddellijk een staking van de vijandigheden te realiseren door Rusland en Oekraïne de procedure voor opname in de EU en Rusland, is wat er eerst moet gebeuren. Gebeurt dat niet, of wil Rusland niet mee, dan zijn de alternatieven ofwel een andere onderhandelde oplossing, ofwel een langdurige oorlog. Beide alternatieven geven op dit ogenblik geen snelle beëindiging van het doden van mensen. We worden dan verplicht om te kiezen voor de pest of voor de cholera.
De vrees is reëel dat onze politici op deze suggestie niet zullen ingaan omdat ze nog altijd het nodige leiderschap ontbreken om te doen wat ze moeten doen. Ze blijven maar vastzitten in hun oude denkbeelden en zijn daardoor het lijdend voorwerp van wat Poetin doet. Zij slagen er niet in om het conflict te overstijgen. Met als gevolg dat we allemaal verplicht zijn om alternatieven te zoeken om te vermijden dat de Oekraïners worden uitgemoord. Een bepaald moeilijke keuze die ons wordt opgedrongen.
Kiezen voor de levering van wapens is een keuze voor de cholera. Het is evident onmogelijk om de Oekraïners aan hun lot over te laten en hen te laten uitmoorden door de Russen. Het is moreel onverantwoord om het verzet tegen de inval de levering van wapens om zich te verdedigen te ontzeggen. Een man in Kiev die de keuze heeft om op dit ogenblik te kiezen voor een geweer om zich te verdedigen als de Russen Kiev binnenvallen, kan dat geweer niet worden ontzegd. Een Russische dictator toelaten een land te veroveren is een absoluut te vermijden alternatief. 35 miljoen mensen manu militari laten onderwerpen aan de dictatuur, dat kan ook helemaal niet de bedoeling zijn. In deze totaal te vermijden oorlogslogica zou het totaal verwerpelijk zijn om de Oekraïners slecht gewapend de strijd te laten ondergaan.
Wapenleveringen waren daarom onvermijdelijk in de eerste accute fase van de oorlog als een noodrem op de Russische invasie. Wapenleveringen kunnen nooit de basis vormen van het Oekraïnebeleid. Het Westen heeft de eerste verantwoordelijkheid om de wortel uit het conflict te halen. Nu.
De economische – en andere sancties. De Europese palaverpolitici hebben zich wat de economische banden met Rusland betreft, ook in een onmogelijk situatie gewrongen. Een conflictmodel in stand houden aan de ene kant, en energieafhankelijkheid creëren van het land waarmee men in conflict is aan de andere kant, is bijzonder onverstandig. Met als gevolg dat het sanctiebeleid alles behalve consequent is. We gaan nu onze energieleverancier die een quasimonopolie heeft, in de hoek zetten. Europa moet zo snel mogelijk onafhankelijk worden van Rusland, en van de massaproductie in China. Bij voorkeur ook van de USA. Het wordt tijd dat we onze eigen computers en technologie ontwikkelen.
Ook de economische sancties zijn een zwaktebod. We moeten wel omdat we gewoon niets anders hebben. Met dank aan zwakke Europese leiders zoals Herman – enerzijds – Van Rompuy – anderzijds. Deze laatste heeft nu commentaar te leveren op Poetin die volgens hem een “eigenaardige indruk” maakte, “maar bon wat wil dat zeggen”. Enerzijds, anderzijds. En er gebeurt niets. En nu maar schrikken van de invasie.
Wat met de Russen die tegen de oorlog zijn? De Russische oppositie is zodanig onderdrukt dat zij totaal niet georganiseerd is en in Rusland ook geen stem heeft. Dat neemt niet weg dat er naast een groot deel nationalistische anti-westerse Russen, ook een behoorlijk deel Russen zijn die de oorlog verwerpelijk vinden. Het is bijzonder belangrijk om dat deel van de Russische bevolking onze steun toe te zeggen. Russische artiesten die in het Westen optreden kunnen ambassadeurs zijn van onze boodschap van vrede. Zij kunnen ervan getuigen dat het Westen niet bestaat uit ontaarde losgeslagen bende, waarvoor we worden versleten. Muziekstukken niet meer spelen omdat ze van Russische oorsprong zijn, dat brengt niets bij. De maatregelen zijn pas optimaal als we de tegenstanders van de maatregelen ook wat voordelen kunnen bieden door hen in Europa met open armen te ontvangen. Ook zij zijn het slachtoffer van deze Poetinpolitiek.
Wat doen we met de Oekraïnse vluchtelingen? Zo snel mogelijk hier aan het werk zetten. Nederlands leren, zo vlug het kan. Mochten we het programma van Vrijheid nu al gerealiseerd hebben, we zouden geen werkloosheid meer hebben en ook de vluchtelingen zouden meteen ingeschakeld worden in het arbeidscircuit of in de werven van de overheid. Het voorbeeld van de inschakeling van Oekraïnse leerkrachten in het onderwijs om Oekraïnse kinderen les te geven, is een bijzonder goed voorbeeld hoe deze dat kan gebeuren. Bij de vluchtelingen zijn er onder meer ook IT-specialisten die ook meteen aan het werk kunnen. Voor anderen zal er een inlooptraject nodig zijn, minstens wat taalbeheersing van het Nederlands betreft. We kunnen er niet van uitgaan dat de problemen op korte termijn opgelost zullen zijn.
De toekomst van de Nato en de EU. De EU en de Nato moeten dringend democratiseren. Democratisch verkozen leiders hebben we nodig die daadwerkelijk zelf verantwoording afleggen bij de mensen en op die manier leiderschap kunnen tonen. Beslissingen die moeten worden genomen door een zaal vol palaverende dimplomaten, gestuurd door allerleid lobbygroepen is totaal onwerkbaar en zelfs gevaarlijk gebleken. Niemand neemt zijn verantwoordelijkheid. Niemand is ook echt gesteund door de bevolking. Een ondemocratisch gestuurd Europa is machteloos. De EU slaagt er op die manier alleen in om de belangen van lobbygroepen te realiseren middels een enorme regulitis omdat de rest van de bevolking niet betrokken is en apathisch toekijkt. Als het er echt op aan komt is er onvoldoende democratische onderbouwing om de belangrijke beslissingen te nemen die nodig zijn. De actuele eensgeziendheid is beperkt tot wat dramatisch onvermijdelijk is geworden. Andermaal stellen we vast dat de EU en de Nato niet in staat zijn om zichzelf te overstijgen en daadwerkelijk de leiding te nemen in de oplossing. Zelfs in het overleg om uit de oorlog te geraken zitten alleen Oekraïne en Rusland aan tafel. We mochten daar best ook gaan zitten om met iedereen een deal te maken. Maar dat doen we niet want als al wie een beslissing moet nemen mee aan tafel moet, van de EU en van de Nato, dan wordt dat een gesprek met een volle zaal onderhandelaars. Zo ver is het gekomen.
Hetzelfde geldt inderdaad voor de Nato. Het militair beleid is een belangrijk beleid. Dat kan enkel worden overgelaten aan een structuur waar een democratische besluitvorming tegenover staat. Daarom moeten de militaire structuren gelijk geschakeld worden met democratisch georganiseerde internationale organisaties. De baas van de Nato moet verkozen worden door de mensen. Zodat we niet per ongeluk Willy Claes aan het roer van de Nato krijgen of binnenkort Sophie Wilmes, als ze het haalt in het diplomatieke ellebogenwerk. De huidige autoriteit van zo’n Natobaas is beperkt tot de kracht van zijn of haar ellebogen.
Wat met volkeren die onafhankelijkheid willen? Het proberen verhinderen van de onafhankelijkheid van een deel van het grondgebied op vraag van de mensen die er wonen, is vaak de oorsprong geweest van zware gewelddadige conflicten. Het wordt tijd om in de 21ste eeuw daar komaf mee te maken. Als een deel van de bevolking in een bepaald gebied zich wil afscheuren of bij een ander land aansluiten, dan moet dat kunnen op basis van een volgehouden democratisch proces. Niet even één referendum en als het niet werkt opnieuw, tot er ééntje is dat wel werkt. Neen, een proces van enkele jaren waarin verscheidene referenda deze wil van het volk bevestigen. De UNO kan daarvoor perfect een democratisch traject in uitwerken dat kan worden gevolgd. Inbegrepen voorwaarden voor de bescherming van minderheden.
Het is niet het einde van de wereld dat een volk een ander land wil vormen. Daar gaat niemand van dood. Voor dergelijke zelfbeschikking zijn heeft ook op zich niets te maken met nationalisme. Het is beslist mogelijk dat een volk omwille van andere motieven kiest voor onafhankelijkheid. Juist door meer welwillend met het fenomeen om te gaan, worden mensen minder aangezet om zich op grond van nationalisme te gaan organiseren. Het is uiteraard best mogelijk dat er een nationalistisch gevoel heerst dat ervoor zorgt dat mensen willen afscheiden. Waar op zich dan ook weer niets op tegen is. Als er maar een doorgedreven en voldoende gedragen wil is bij een zeer grote meerderheid.
Het is vooral een zaak te vermijden dat er grote zinloze en bloedige conflicten optreden of dat landen verzanden in onbestuurbaarheid of niet oplosbare moeilijkheden.
Onze afhankelijkheid van het buitenland. Zo spoedig mogelijk onafhankelijk van niet-Europese landen voor wat betreft energie, grondstoffen en productie. Dat is waar we heen moeten. De massaproductie opnieuw naar hier halen. Richting geven aan onze infrastructuur en consumptie naar efficiënter energieverbruik in de hele flow en het verbruik van minder buitenlandse grondstoffen. Geen gas winnen omwille van “het klimaat”, maar het gas dan gaan kopen in Rusland, is ecologische hypocrisie. De mensen een toekomst bieden waarin het aantrekkelijk en aangenaam wordt om met een efficiëntere toepassing van technieken minder energie te verbruiken, en minder grondstoffen. Onze industrie aan het werk zetten om met doorbreking van alle monopolies, de massaproductie en de productie van hoogtechnologische producten in Europa te realiseren. Dat is niet alleen goed voor onze economie, het beschermt ons ook van de afhankelijkheid van het buitenland. Daarbij is de inzet op de lokale productie van zowel energie als alles wat lokaal kan worden geproduceerd, van essentieel belang. De oorlog in Oekraïne toont aan tot welke grote problemen onze afhankelijkheid van een globale wereldhandel aanleiding kan geven. Dergelijke risico’s zijn in de toekomst absoluut te vermijden.
Ingaan tegen onvrijheid in een vroeg stadium. Poetin toont aan op welke gruwelijke manier een totalitair regime kan ontsporen. Wat Poetin doet in Rusland en in Oekraïne, is een doorgezette versie van de covidpolitiek die wij in België ook hebben gekend. Een politiek gebaseerd op foute informatie en ronduit leugens. Een door de overheid georganiseerde indoctrinatie met het doorvoeren van het eenheidsdenken. Acties ondernemen die ondoordacht zijn en kort daarna niet blijken te werken zoals gepland. Maar toch doorzetten. Mensenrechten beperken. Geen rekening houden met de brede gevolgen van een bepaalde politiek. Geen rekening houden met de collaterale doden. Het doel heiligt alle middelen. De oppositie uitschakelen en de polarisatie versterken. ….
Elke neiging in de richting van een totalitair regime moet juist omwille van die potentiële ontsporing in een heel vroeg stadium worden aangepakt. Stevig, en niet met fluwelen handschoen enerzijds – anderzijds vriendelijk glimlachende goedpraterij.
Wij staan voor vrijheid en wij kunnen het niet hebben dat er aan onze grenzen een dictator zijn volk onderdrukt.
Wij staan voor vrijheid en wij kunnen het niet hebben dat er bij ons mensenrechten beperkt worden en een begin wordt gemaakt van een totalitaire staat.
Elke consequente vrijheidsstrijder moet hier rechtstaan en keihard protesteren tegen wat Poetin allemaal doet. We hebben met Poetin een voorbeeld dat aantoont tot wat de totalitaire staat allemaal in staat is. De Croo en Co moeten heel goed opletten, want dat is de richting waarin zij ons gestuurd hebben. Op advies van virologen die zodanig vast zitten in hun silo dat ze tot alles in staat zijn als hun model maar aantoont dat het virus daarmee zou krimpen. Ook al installeren ze daarvoor een Poetin-regime.
Elke stap in de richting van een technocratie, die een andere vorm is van het totalitarisme van Poetin, behoort onmiddellijk en in de eerste embryonale fase te worden gestopt.
Elke vorm van controle die op zich misschien niet zo erg is, maar die de deur openzet voor het afglijden naar een totalitair regime behoort niet te worden toegelaten. Wij willen geen Europese pasjesmaatschappij die in handen van iemand die ontspoort kan dienen al een instrument om ons allemaal in de pas te laten lopen. Zeker in een EU waar het democratisch deficiet nu al schrijnend is. Dat is veel te gevaarlijk.
Deze oorlog, en Poetin, hebben er ons nog meer met de neus op gedrukt dat de politiek in alle gevallen, ook in geval van een virus, de mensenrechten in ere moet houden. De democratie en het pluralisme moet bewaren. De mensen moet respecteren en hen niet tegen elkaar opzetten.
Daarom is wie niet krachtig protesteert tegen het regime van Poetin en wat dat regime doet, de naam “Vrijheidsstrijder” niet waard.
En aan De Croo & C° zeggen we: jullie waren goed op weg om onze samenleving in dezelfde richting te sturen. Zweer dat hellend vlak af. Democratiseer de nationale en internationale instellingen en veranker meer dan ooit de mensenrechten, zodat u ze niet meer kan beperken.
תגובות