Wie een 1984-erke wil doen in een moderne hoogtechnologische maatschappij, die is er op voorhand aan voor de moeite. De recente praktijk het CST bewijst dat. Laat ons even met de 2 voeten op de grond tussen de mensen staan. Wie nu een “verdacht contact” heeft gehad zegt dat vooral niet door. Of er komen excuses die er geen zijn, in de zin van: “Ik had een mondmasker op” of nog “Ik hield 1,5 m. afstand.” Dat is dan het sausje excuus dat er is om te vergoelijken dat er niets wordt doorgezegd. Een behoorlijk deel van de Belgen begrijpt intussen elkaar en de miserie waarin we allemaal zitten. Dus passeert dat in goede Belgische verstandhouding.
Wie zich wat pips voelt, die doet vooral GEEN PCR-test. Ah neen, want dan wordt die CST plotseling rood. Dan moet je in quarantaine, en het hele gezin mee. Krijg je die bende stalkende zagen van de contact tracing op je dak. Nicole van de vrouw van den bakker heeft dat meegemaakt, en het zal dus hier niet waar zijn. Wij moeten gaan werken, en de kleine moet naar school. We gaan die voor wat snot niet thuishouden. Dus, nee Jos, wij doen geen PCR-test. We testen ons zelf, en letten wat op als we positief zijn. Als het erger wordt dan blijven we thuis.
In de 19° eeuw en in de eerste helft van de 20° eeuw kon je een bevolking behoorlijk onderdrukken omdat de mensen nog voor een groot deel ongeletterd waren. Tijdens de tweede Wereldoorlog speelden de verzetsgroepen op bezet grondgebied al een belangrijke rol. Zo kon dankzij een infiltratie van een jonge verzetsman de Gentse luchthaven gebombardeerd worden door de geallieerden. Hoe meer een bevolking geletterd is, hoe moeilijker het is om de onderdrukking door te voeren. Mattias De Smet stelt een aantal mogelijkheden voor op dat toch te doen, waaronder de verspreiding van angst. De neuzen in dezelfde richting duwen gebaseerd op het geïndoctrineerd geloof dat als dat niet gebeurt, er massaal doden gaan vallen. Als onze goede medestrijder Christian Van Mechelen op straat vraagt wat de dodelijkheid is van het virus, dan krijgt hij haast nooit een correct antwoord. Mensen schatten het percentage dat dood gaat na een covid-besmetting op zelfs 30 %, en meer. Dat alleen al toont aan dat de media gefaald hebben om het publiek correct in te lichten.
Maar zelfs angst is geen eeuwigdurend middel van onderdrukking. Er komt een dag waarop de angstige mens rondom zich kijkt en zich afvraagt waarvoor hij nu eigenlijk angst heeft. In een vrije Westerse wereld, met diepgewortelde tradities van vrijheden, is dat een onmogelijk te onderdrukken mechanisme. Toen we in april 2020 aan deze strijd begonnen, wisten we dat de uitkomst dat ging zijn: een pak wakkere mensen die beseffen dat hun angst werd opgeklopt. Deze ontvoogding van de onderdrukte mens gaat gepaard met de afbraak van de geloofwaardigheid van de onderdrukker. Ook dat stond in april 2020 voorspelbaar in de sterren geschreven. Het was een ontzettend grote politieke vergissing van onze “lijders” om te geloven in de virologen. Klakkeloos te geloven in de "wetenschappelijke consensus", die nooit heeft bestaan. Goed wetende dat de wetenschappers die het riedeltje niet volgden, gewoon werden gecensureerd. Om dan met het vingertje omhoog te zeggen dat er een “consensus” is onder de wetenschappers. Dat krijg je een paar maanden, of zelfs jaren, verkocht, maar dat blijft in het Westen niet duren.
In de huidige samenleving waar de connecties tussen de mensen nooit zo groot zijn geweest, is de kans op ontwaken uit de angst veel groter. Zeker als in de omgeving mensen zijn die met humor lachen met de maatregelen waarvan jij denkt dat ze bijzonder noodzakelijk zijn om je angst niet gerealiseerd te zien. Want waarom lachen die mensen met die o zo ernstige maatregelen? Zijn zij dan niet bang? Humor is een sterk wapen geweest - en nog - in onze strijd tegen de verkeerde coronamaatregelen. Reframing is dat ook. Een mededeling doen die niet past in het dagelijks beeld, die wat shockerend is. Zo’n boodschappen verplichten mensen uit hun keurslijf van angst te gaan en na te denken over de inhoud van de ongewone melding die binnenkomt. Ook dat hebben we de voorbije 22 maanden geregeld gedaan. Dat wringt soms tegen, en je krijgt een hoop bagger op je hoofd, maar in the end maakt het een pak meer mensen wakker.
Wie dan zijn angst verlaat, wil weten niet alleen te zijn. Daarom is deze site in de crisis zo belangrijk geweest. Duizenden mensen hebben ontdekt door wat we hier gedaan hebben dat ze niet alleen zijn. Duizenden mensen hebben ontdekt dat er andere mensen zijn die denken net zoals zij. Op vandaag zijn er nog altijd mensen die ons vinden en voor wie een nieuwe wereld opengaat. We moeten dat dus blijven doen. Tot het helemaal over is. Omdat wat we doen de tendens tot onderdrukking ondergraaft. Het maakt de mensen terug tot mens, en niet tot angstige, onvrije wezens. Bij uitstek is de huidige technologische samenleving gedoemd om niet onderdrukt te worden. Laat ons samen verder van deze mogelijkheden die onze voorouders niet hadden, gebruik maken om in conflict te gaan op sociale media en zij die onderdrukken erop te wijzen dat we niet meespelen. “U mag doen wat u wil, uw spuit komt er bij mij niet in.” Een duidelijk statement van mij van enkele maanden geleden. Het was een uiting van verzet. Een getrokken lijn. Tot hier en niet verder. U kan proberen mij mondmaskers op te zetten, mij thuis op te sluiten, mij uit te sluiten van restaurants, cinema’s en café’s. U doet wat u niet laten kunt. Ik zal daar altijd krachtig tegen protesteren. Maar dit is mijn lijn: ik laat mij niet voor onnozele redenen vaccineren. Ik heb covid gehad en geen mens kan mij een rationele, zinnige uitleg geven waarom ik een vaccin zou moeten nemen waarvan de lange termijn effecten niet zijn gekend. Waarvan sommige mensen ook dood zijn gegaan.
Ik heb voor mij bewust die lat ver gelegd. Ver in de zin dat ik altijd de democratie heb gerespecteerd, ook al werd ze her en der grondig verkracht, en heb getracht om met onze beweging de mensen niet aan te doen waar we zelf tegen strijden. Het stuit mij tegen de borst als we een betoging organiseren, en het gevolg daarvan is dat winkeliers of andere Brusselaars schade lijden. Dat zijn zaken die we in de toekomst moeten vermijden. Ook al komt deze schade niet van ons. Het is een voorbeeld hoe verzet binnen een democratisch kader consequent is. Alleen op die manier kunnen we onze samenleving herwinnen. Kunnen we de democratie terug op onze kant krijgen. Door ons ervan af te wenden, de regels te overtreden en een andere samenleving te creëren, gaan we er niet geraken. Het is niet reëel te denken dat een parallelle samenleving kans op slagen heeft. Het is gemakkelijker onze samenleving terug te nemen dan er een nieuwe te maken.
Over een drietal welken zullen we aan de verjaardag van 2 jaar coronamaatregelen komen. In april 2020 schreef ik aan de voorzitter van een regeringspartij dat deze maatregelen zouden zorgen voor een ongekende maatschappelijke ontwrichting waarvan de gevolgen totaal niet te overzien waren. Wel, mijn vrees heeft zich gerealiseerd. Het zal nu een zaak zijn om in de komende jaren puin te ruimen. Dat zal niet gaan met de mensen die op vandaag aan het roer van onze samenleving staan. Zij hebben getoond zwak te zijn, en zwaar te hebben gefaald. Falen is op zich niet erg, als men zijn falen inziet en eruit leert. Daar is deze generatie politici niet toe in staat. Zij verdrinken in het tellen van hun stemmen en lopen de kiezer achterna. Allemaal zijn ze ziek in het populistisch bedje. In de plaats van als leiders de weg te tonen.
Het heeft ons maanden gekost om deze analyse te maken, en tezelfdertijd na te denken wat nu al die verschillende groepen verbindt. In al hun verscheidenheid. Wat willen we allemaal in deze beweging? We hebben, met dank aan Philppe Gits, die een grote inspiratie is geweest, ontdekt dat wat ons bindt is de wil om de mens terug centraal in het beleid te stellen. Niet de barometers, de statistische curves, de silo-virologen, de angst, de mondmaskers, de doel-middelverdraaiingen, de klimaatvoorspellingen, de duizenden pagina’s regeltjes per dag die over de mensen worden uitgegoten … Neen. De mens zelf moet terug centraal in het beleid staan. De mens, en niet de kiezer na de komma.
Als we erin kunnen slagen om een groep leiders aan het stuur te krijgen die onwrikbaar voor de mensen kiest, en niet in zwijm valt omdat er een miljardair aan de deur staat, dan zijn we een hele stap verder. Laat ons daar samen aan werken in de komende jaren.
___
Auteur: Michael Verstraeten
