Migratie is

De overheid controleert het virus, controleert de economie, controleert het klimaat, controleert de werkloosheid … en controleert de migratie. Dat wordt ons toch gezegd.  Maar in werkelijkheid heeft de overheid vooral niets onder controle. Zeker migratie niet. Steeds minder mensen geloven in de almacht van de regeringen en de parlementen. Laat staan van internationale instellingen. Na de val van het ijzeren gordijn zijn die overheden vergeten wat er gebeurt met een samenleving die pretendeert alles te kunnen plannen en controleren. Ze hebben zich de pretentie eigen gemaakt dat zij het wel kunnen. Dat ze betere communisten zijn dan de communisten zelf. Met een saus kapitalisme erover. We leven al lang niet meer in een liberale vrije samenleving en de liberale vrije markt is door de verregaande bemoeienissen van de overheid verdwenen.  Het resultaat wordt nu zichtbaar. De politiek rijdt zich helemaal vast. De pogingen om de hele wereld te controleren stranden omdat de foute beleidsbeslissingen worden genomen. Die worden over de hele samenleving uitgerold, met enorme schade tot gevolg. We worden keer op keer geconfronteerd met een falende overheid. Dat wordt voor veel mensen steeds duidelijker.

 

De oplossing is het reduceren van de bemoeizucht van de politici en de activiteiten van die falende overheid.  Wat politici doen, doen ze voor een belangrijk deel toch niet goed. Laat de mensen het dus vooral maar zelf doen. Dan maken ze alvast niet allemaal samen dezelfde fout die hen van hogerhand is opgelegd. Een veel kleinere, efficiënte overheid. Dat is wat we nodig hebben

 

Door de overheid kleiner te maken, is het veel gemakkelijker om de overheid ook efficiënter te maken op die terreinen waar het echt nodig is. Dat noemen we de “kerntaken”. Migratie is zo’n kerntaak. Het bewaken van de grenzen. Wie mag binnen onder welke voorwaarden en wie niet. Dat is een essentiële overheidstaak. 

 

Een efficiënte bestuur heeft een realistische kijk op de zaken. De migratiestromen volledig onder controle krijgen en ze rimpeloos laten verlopen, is gewoon een utopie.Er zal altijd wel werk aan de winkel zijn. Het is een zaak om dat werk zo efficiënt mogelijk te doen.

 

Om daaraan tegemoet te komen moeten we plannen B, C en D hebben. Wat als mensen die niet mogen komen, toch komen? Wat als ze niet meer weg willen? Wat als er mensen zijn die naar hier komen met de bedoeling misbruik te maken van wat we te bieden hebben? Er is uiteraard migratie die geen enkel probleem stelt. Tal van migranten integreren zeer vlot in onze samenleving. De kans dat morgen de Spanjaarden die in België zijn komen wonen in Gent stenen naar de politie gaan beginnen gooien en ramen van winkels inslaan, is bijzonder klein. 

 

Want laat ons wel wezen: Vlaanderen, België en Europa zijn voor veel mensen aantrekkelijke plaatsen om te verblijven. Het kan niet de bedoeling zijn dat we hier doen wat die mensen in hun thuisland doen.  Dan ondergraven wij en zijzelf de redenen waarom ze hier zijn. Dan hadden we beter allemaal naar dat thuisland kunnen verhuizen.

 

Een goed migratiebeleid is in de eerste plaats een humanitair beleid. Niemand is erbij gebaat dat procedures ellenlang duren. Mensen moeten weten waar ze aan toe zijn. Ook als ze mogen blijven.  Deuren openzetten voor misbruik zorgt voor een ongelijke behandeling.  Wie geluk heeft geraakt door de mazen van het net. De rest heeft pech. Het creëren van samenlevingsproblemen is inhumaan. We mogen onze mensen niet langer in een toenemend conflictmodel laten leven. De samenlevingsproblemen zijn in bepaalde buurten echt zeer ernstig en niet menselijk meer. Daar hebben de mensen terecht het gevoel dat ze van de regering ambetante buren hebben gekregen.

​

Een efficiënte justitie 

 

Het migratiebeleid staat of valt met het nemen van correcte beslissingen binnen een zo kort mogelijke termijn. Beslissingen die ook effectief worden uitgevoerd. Die beslissingen worden genomen door de overheid en daarna bekrachtigd of vernietigd door het justitieel apparaat. De overheid kan snelle beslissingen nemen, maar als de betwistingen daarover jaren duren, dan gaat het hele beleid de mist in.  Hetzelfde gebeurt wanneer beslissingen niet worden uitgevoerd. 

 

De eerste belanghebbenden bij snelle en daadwerkelijk uitgevoerde beslissingen, zijn de migranten zelf.  Nu wordt gedaan alsof het inhumaan is om mensen geen opvang te geven. Wel, hen opvangen is eigenlijk al even inhumaan. Mensen horen niet maanden of jaren te worden opgevangen.  Mensen moeten kunnen participeren in de samenleving. Hen lange tijd in de “opvang” afzonderen van die samenleving is onmenselijk. Hen jarenlang laten hangen in procedures, om hen dan toch terug te sturen is al even onmenselijk.  Zelfs als ze er zelf alles aan gedaan hebben om hier te kunnen blijven. Dat geloof in de mogelijkheid om toch door het net te glippen creëren we nu zelf. Een laks beleid geeft hen hoop om als ze lang genoeg volhouden en niet vertrekken, het uiteindelijk wel eens voor altijd zou kunnen zijn.  Mensen op die manier hoop geven is met hen de zot houden. Nog meer wordt met de mensen die uiteindelijk toch moeten vertrekken de zot gehouden. Een menselijk beleid is een beleid dat (1) snel beslist, en (2) die beslissingen consequent en daadwerkelijk uitvoert.

 

Vanuit een humanitaire visie wordt het principe gehanteerd dat wie een bevel krijgt om het grondgebied te verlaren, de kans moet krijgen om dat vrijwillig te doen. Dat is een ongelofelijk naïeve visie. Een behoorlijke meerderheid van de mensen met zo’n bevel veegt daar gewoon zijn voeten aan. We weten niet eens hoeveel want ze worden niet allemaal meer geteld. Er zijn in ons land uitgeprocedeerde migranten die tot 10 en meer bevelen krijgen om het grondgebied te verlaten. Het aantal bevelen daalt elk jaar.  Niet omdat er minder migranten zouden zijn, maar omdat het beleid gewoon meer laks wordt. Er worden de laatste jaren iets meer dan 30.000 bevelen om het grondgebied te verlaten uitgedeeld. Zowat eenzelfde aantal mensen wordt wegens een illegaal verblijf of een vermoeden daartoe, administratief aangehouden. Maar minder dan 10.000 onder hen worden actief het land uitgezet.  

 

Het beleid creëert hiermee een speculatiegolf en zeer grote ongelijkheden bij migranten. Het loont om het bevel om het grondgebied straal te negeren, want dat heeft toch geen gevolgen.  De kans is immers groter dat wie zo’n bevel krijgt, gewoon kan blijven. Van de meeste van die migranten is zelfs de woonplaats bekend.  Ze worden simpelweg niet verontrust. Ze verkeren in een permanente illegaliteit. Op die manier creëren we een beleid waarmee we vierkant uitgelachen worden door de migranten zelf.  Terecht trouwens.

 

Het aantal bevelen om het grondgebied te verlaten moet omhoog door een actieve opsporing van de illegale migranten. Maar slechts één bevel. Het is een zaak om aan elke illegale migrant duidelijk te maken dat als hij of zij niet binnen de geboden tijd vertrokken is, er een actieve controle zal volgen. Met daarbij hechtenis en actieve terugzending. Die inhaalbeweging zal ongetwijfeld een zware inspanning vergen. Maar door te doen wat we zeggen, in de plaats van nieuwjaarsbrieven af te geven, zal het aantal geïnteresseerde speculanten vanzelf wel dalen. Niemand heeft zin om via de officiële kanalen te worden teruggebracht naar zijn land van herkomst. 

 

De terugzending naar het land van binnenkomst in de Europese zone, is daarbij aan verfijning toe. Wie in een ander land een negatieve beslissing heeft gekregen, en prefereert zijn geluk te proberen in ons land, die moet ook meteen kunnen worden teruggebracht naar zijn thuisland in te plaats van eerst terug te moeten naar het land van binnenkomst. Zonder opnieuw de hele procedure te doorlopen. 

 

De manier waarop de actuele detentie en repatriëring worden georganiseerd is veel te duur.  Ook dat moet sneller, efficiënter en goedkoper. Bijvoorbeeld door op een aantal plaatsen in de wereld hubs te voorzien waar teruggezonden migranten kunnen worden samengebracht om dan collectief te worden teruggevlogen naar hun land. De verschillende Europese – en andere landen - kunnen de vluchtelingen die bij hen verwijderd moeten worden, samen naar die hubs vliegen. Daar krijgen ze een nieuwe kans om vanuit deze hub vrijwillig te vertrekken. Doen ze dat niet, dan zullen ze met de eerst beschikbare plaats op het collectieve vliegtuig met de terugvlucht worden gezet. Vanuit de hub. No nonsens. 

 

Deze hubs gaan ook werken in de omgekeerde richting. Echte vluchtelingen en andere toelaatbare migranten (zoals voor de invulling van knelpuntberoepen) gaan er terecht kunnen om een aanvraag in te dienen voor migratie naar een land in de Europese zone. Dan moeten ze niet meer overzwemmen of hun leven riskeren in een gammel bootje. De terugvluchten naar Europa kunnen die mensen meenemen. 

 

De indruk dat zoiets te veel zou lijken op deportatie, waaraan we slechte herinneringen hebben, is helemaal loos.  De mensen worden niet afgevoerd naar een concentratiekamp, maar naar hun eigen land. Dat er in zo’n vliegtuig een pak mensen zullen zitten, verschilt niet met de gewone vluchten. Op vliegtuigen van Ryanair zitten de mensen ook op elkaar gepakt als haringen in een ton.  Dezelfde standaarden kunnen gerust ook gelden voor illegale migranten. Natuurlijk zal het niet zo leuk zijn in die hubs, waar een mimum aan menswaardige opvang zal zijn voorzien voor zij die wachten op een vlucht. Maar dan aan Afrikaanse, Aziatische of Midden-Amerikaanse prijzen. Niemand wordt verplicht om er te blijven. Elke migrant kan meteen kiezen om vrijwillig te vertrekken met de eerstkomende vlucht en zal dan prioriteit krijgen.

De daadwerkelijke uitvoering van beslissingen is één aspect van de zaak. Een ander aspect is de snelheid van de procedures.  In één van de vorige geschriften en standpunten heeft Vrijheid al duidelijk gemaakt justitie te willen integreren in één rechtbank. Die rechtbank zal ook al het administratief recht beoordelen.  Inbegrepen het vreemdelingenrecht. De overheid zowel als de rechtbanken zullen zich actief en intensief met elk geval moeten bezighouden om op zeer korte termijn met beslissingen te komen. Van de advocaten zal hetzelfde worden verwacht. Procedures op enkele dagen tijd mogen geen uitzondering zijn maar de regel.  Het moet vooruit gaan. Geen excuses. Daarom is het een zaak om ook behoorlijk fors te investeren in de mensen die de overgang waar moeten waarmaken. 

 

Een inspanning die niet eeuwig moet worden volgehouden. In Denemarken is het snel duidelijk geworden dat een strikter asielbeleid zorgt voor een veel kleinere instroom. De hoop van velen om in Groot-Brittannië te kunnen blijven is gegrond op het bijzonder laks Brits beleid ten aanzien van illegalen.  et eiland biedt aan die illegalen ook zeer uitgebreide niet-officiële mogelijkheden binnen de groepen van landgenoten die er al zijn.  Een onmiskenbaar aanzuigeffect voor de duizenden mensen die het kanaal willen oversteken. 

 

Het is een kwestie van het wegwerken van de achterstallen en daarna bijhouden van het aantal gevallen.  Uiteindelijk zullen er niet meer, maar door het ontradingseffect zelfs minder beslissingen moeten worden genomen.  Wat minder personeel noodzaakt dan tijdens de inhaalbeweging.

 

De procedures kunnen ook een stuk efficiënter. Het ontnemen van de nationaliteit en het terugsturen van criminelen bijvoorbeeld vergt nu verschillende beslissingen, met telkens weer beroepsmogelijkheden. Door de strafrechter in zijn arsenaal van maatregelen toe te laten om daarover zelf te beslissen, wordt er ferm bespaard op efficiëntie en snelheid.  Hetzelfde geldt voor schijnhuwelijken. Groeperen van beslissingen is een juridische techniek die ervoor zorgt dat het geheel aan procedures sterk vermindert.

  

Deze aanpak is niet hardvochtig maar het consequent toepassen van de regels.  Wie het niet eens is met de regels, die moet de regels veranderen. Ze laks toepassen zorgt ervoor dat we in de huidige malaise zitten. Er is trouwens ook een belangrijke keerzijde aan de medaille. De lange duur van de procedure is gewoon onmenselijk. Een lakse te coulante overheid is er de oorzaak van dat mensen hier jarenlang de facto worden gedoogd. Om dan jaren later toch te worden teruggezonden.  Dat is voor de mensen die dat moeten onderaan alles behalve goed.  Intussen hebben ze bij ons een leven opgebouwd en het leven in hun thuisland afgebouwd. Er is een verwachtingspatroon bij de omgeving in het thuisland over het grote succes van de migratie. Zo’n verwachtingspatroon maakt een veel te late terugkeer geregeld dramatisch en onmenselijk.  Bij een korte procedure en dito uitvoering weten de mensen snel waar ze staan. Letterlijk en figuurlijk. Ze kunnen hun leven daar gemakkelijker op inrichten. Dat gaat ook het ontstaan van verwachtingspatronen over de mythische immers succesvolle migrant die steevast miljonair wordt, doorbreken. Verre van alle migranten in Europa hebben een jacht in Monaco liggen.  

 

Wie wel recht heeft op verblijf, is uiteraard ook zeer gebaat bij snelle procedures en uitvoeringen. Ook voor die mensen die ons land in willen en mogen, geldt dat ze veel sneller zekerheid zullen hebben. Ze zullen hun leven veel sneller kunnen opnemen. Ons leven is al zo kort. Laten we van dat leven geen jaren nutteloos zwalpen afnemen.

 

Een snelle, efficiënte en effectieve justitie is een sleutel tot een succesvol migratiebeleid.

 

Participatie

 

’t Is heel simpel: voor Vrijheid geldt dat wie geld krijgt van de overheid, niet thuis kan zitten niksen. Met uitzondering van zij die niet kunnen werken natuurlijk. Gepensioneerden, mensen met een te grote beperking.  Dat geldt ook voor migranten van zodra ze een voet zetten op onze bodem. En dat mag u letterlijk nemen. Wie naar hier komt, participeert. Onmiddellijk. Ook al is men hier tijdelijk.

 

In ons standpunt over de sociale zekerheid hebben we geschreven dat wie geen werk heeft, aan het werk gezet wordt door de overheid. Sommigen noemen dat “gemeenschaps-dienst”. Wat Vrijheid wil is veel meer dan parken of straten vegen. Er is op zoveel fronten werk aan de winkel voor de samenleving. Werk dat nu bij gebrek aan overheidsgeld gewoon blijft liggen. Terwijl die overheid nu honderdduizenden mensen geld geeft om niets te doen.  Laat Brusselse jongeren bijvoorbeeld een paar zwemvijvers rond Brussel graven, inrichten en uitbaten. Dat ze zelf voor de veiligheid van de mensen zorgen. Ook voor de mensen die zorgenloos met blote borsten willen zwemmen. Geef migranten die nieuw zijn een coach die hen wegwijs maakt in ons land. Iemand die met hen praat om hen uit te leggen hoe de mensen zich hier gedragen en wat onze waarden en normen zijn.  In de plaats van subsidies voor isolatiewerken, zetten we beter de mensen die willen werken maar geen werk hebben in om aannemers te gaan helpen muren en daken te isoleren. Zonder het regelmatige arbeidsciruit aan te tasten, maar met een inzet waar het echt nodig is. Op dat vlak is er veel werk aan de winkel. Het zijn maar drie voorbeelden van de “werven” die de overheid kan opzetten om mensen die een uitkering krijgen te doen participeren. Het is niet verantwoord een massa potentiële werkkrachten werkloos thuis te laten zitten.

 

Van nieuwe migranten mag gerust een ernstige inspanning worden gevraagd. Wie naar hier komt zal én werken én de taal leren én zich behoorlijk informeren over de manier waarop wij hier samenleven. Geen tijd in de eerste maanden voor stilzitten of het rustigaan doen. Studenten die in “den blok” zitten, moeten ook dag en nacht werken om er te komen. Wel, dat mogen we van nieuwkomers ook verlangen.  Laat hen maar meteen fors meedraaien in ons systeem. Meer dan een gewone fulltime.  Cursussen Nederlands die ook perfect online kunnen gevolgd worden. ’s Avonds na het werk in de zetel woordjes oefenen.

 

In onze inburgeringscursus wordt naar de film “Daens” gekeken, de Belgische koningen van buiten geleerd, vernomen dat er in de middeleeuwen tapijten en kant werd gemaakt in Brugge, en toegelicht wie “manneke pis” is. Alsof migranten een toeristische introductie moeten krijgen. Gelukkig is er ook nog een hoofdstuk over het labyrint van administraties en hoe de vuilbakken moeten worden gesorteerd.  Hoewel niemand goed weet waar die mosselschelpen precies in moeten. De nieuwkomers grondig uitleggen welke mensenrechten we hier te verdedigen hebben en waarom, wat vrijheid is en dat dat komt met verantwoordelijkheid, dat lukt blijkbaar niet. Te moeilijk wellicht. Weten we hier eigenlijk zelf nog wel wat onze fundamenten van de democratie juist zijn?  Weten die lesgevers dat eigenlijk wel? De uitleg over de verschillende bereidingswijzen van aardappelen alhier ten lande, is anderzijds wel goed gekend. Inbegrepen een uitleg over de frietkoten en de frikandel special. 

 

In de Vlaamse Canon, de catechismus voor nieuwkomers, staat over de fundamenten van onze vrije samenleving zowat niets. Er is een stukje over het gevecht voor het stemrecht en het obligaat homohuwelijk.  Dat primeert blijkbaar boven de persvrijheid, de vrijheid van meningsuiting, het verbod op foltering en onmenselijke behandeling, het recht op een eerlijk proces, de gelijkheid tussen mannen en vrouwen, de scheiding tussen kerk en staat, het belang van democratie en inspraak, het recht op een privéleven … Daarover schrijven benadrukt de fundamenten van onze “identiteit” veel meer dan de Oostakkerse gedichten van Hugo Claus. De fetisj van de nationalisten voor de geschiedenis gaat voorbij aan wat we willen bereiken.  Met name de behoorlijke integratie van nieuwe Belgen die de fundamenten van onze samenleving moeten leren kennen. We zijn er niets mee dat een traditionele moslim uit Somalië studeert op Reynaert de vos, de begijnhoven, de windmolen van Wormhout, het Mechels Koorboek en de drie kraaiende hanen.  Om dan voor een vrouwelijke rechter te komen te staan en te vinden “van zijn geloof” dat hij tegen haar mag liegen omdat ze een vrouw is.

 

Menig migrant denkt dat onze welvaart niets te maken heeft met onze democratische fundamenten.  Wel, we gaan ervoor zorgen dat ze dat heel goed begrijpen. Een absolute must. Naast cursussen en examens kan de inzet van buddy’s daarbij een belangrijke rol spelen. Niet om te pamperen, maar om mensen echt duidelijk te maken hoe onze samenleving in zijn fundamenten werkt.   

 

Dat nieuwe migranten Nederlands – of Frans – leren, is een absolute noodzaak. Maar het mag geen rem zijn op professioneel actief zijn.  Werken en Nederlands leren gaat perfect samen. Meer nog, wie in een situatie gebracht wordt dat hij Nederlands echt wel nodig heeft, is dubbel gemotiveerd om het te leren.  Praktische oefening baart kunst.

 

De activering van wie niet participeert is een essentieel onderdeel van een migratiebeleid. Ook voor zij die al langere tijd hier zijn. Werken is bij uitstek een sociaal gebeuren dat de integratie bevordert.  Wie werkt heeft een hoger inkomen en voelt zich nuttig. In de teksten van Vrijheid over de afschaffing van de werkloosheid is voorzien in werven die een maatschappelijk nut hebben. Wie geen werk vindt wordt op die manier aan het werk gezet om zich in te zetten voor de samenleving.

​

Voor de migranten die hier zijn geboren of op jonge leeftijd naar hier komen, is er een belangrijke verantwoordelijkheid weggelegd voor de ouders. Het is aan hen om hun kinderen te doen inzien dat studeren belangrijk is. Dat een behoorlijke kennis van de taal van het land belangrijk is. Dat zich gedragen in de samenleving een kwestie is die hun toekomst bepaalt. Veronachtzamen de ouders die levenslessen, dan zullen hun kinderen in lagere jobs terechtkomen en het veel moeilijker hebben in het leven. Dat is geen kwestie van racisme, maar van het niet grijpen van opportuniteiten in een meritocratie.  Een samenleving waarin de mensen hun positie te verdienen hebben. Ook dat mogen we hen zeer duidelijk zeggen.  Gelukkig begint dat besef meer en meer door te dringen. Hoe meer er in een gemeenschap rolmodellen zijn die het gemaakt hebben, hoe meer de mensen tot dat inzicht komen.

 

Scherpe lijnen

 

Integratie start bij een duidelijke communicatie. Gekibbel over wat nu precies “racisme” is en wat niet, helpt niemand vooruit. Zinloos gepamper en naïviteit evenmin. Zoals racisme absoluut te verwerpen is. Integratie kan maar slagen als de samenleving duidelijk communiceert wat kan en wat niet kan. Wat wordt verwacht en wat niet wordt verwacht. Met scherpe en duidelijke lijnen. Zonder halfslachtige compromissen. 

 

Daarbij zijn onze fundamentele waarden en normen van groot belang.  Vrijheid, gelijkheid, de scheiding van kerk en staat, mensenrechten, … We mogen gerust wat meer op onze strepen staan.  Een paar concrete voorbeelden waar werk aan de winkel is.

 

- Elk jaar vertrekken er uit ons land jonge meisjes naar landen waar ze een vrouwenbesnijdenis ondergaan.  Enkele weken later komen ze gruwelijk verminkt terug. Hiertegen kan perfect opgetreden worden.  Iedereen die zijn kinderen op die manier verminkt en ze terug naar hier brengt, verdient een zware correctionele straf en teruggezonden te worden naar zijn of haar land van oorsprong. Wie zich bezondigt aan dergelijke gruwelparktijen hoort niet in onze samenleving thuis. Op vandaag laten we die kinderen in de steek. 

 

- De hoofddoeken. De kern van dit debat is niet het dragen van religieuze symbolen bij ambtenaren.  De kern is dat de vrijheid om een hoofddoek te dragen strijdt met de gelijk van vrouwen en mannen. De hoofddoek is het symbool van de culpabilisering van de vrouw als schuldige voor de seksuele drive van de man. Zij is het die zich moet bedekken om de man niet in verleiding te brengen.  p de man rust zo’n erfzonde niet.  Het keppeltje bij de Joden, het kruis bij de Christenen of de tulband bij de Sikh symboliseren geen van allen een zo verregaande ongelijkheid. Binnen het kader van het gezin en op straat primeert de vrijheid in de balans met de gelijkheid. Met een tatoo van een hitlersnorretje rondlopen is ook niet verboden. Anders is het in het onderwijs en in overheidsfuncties. De overheid die de beschermer is van de mensenrechten, kan niet toelaten dat haar functionarissen in de relatie met het publiek symbolen dragen die lijnrecht tegen deze mensenrechten ingaan. Ambtenaren aan een loket kunnen geen zichtbare tatoo van een hitlersnorretje tonen.  Hetzelfde geldt voor de leerkrachten en voor de leerlingen. Symbolen zijn in dat kader belangrijk omdat ze het belang van de mensenrechten uitstralen. Duidelijke en scherpe lijnen zijn hier absoluut noodzakelijk. Werkgevers bepalen wat hun werknemers moeten dragen om de kerwaarden van de onderneming uit te stralen. Dat geldt ook voor de hoofddoek. 

 

- Nog wat de hoofddoek betreft is het niet aanvaardbaar dat op meisjes en vrouwen druk wordt uigeoefend om zo’n vrouwonvriendelijk symbool te dragen. Wie zich uit vrije wil graag bedekt, is uiteraard vrij om dat te doen. Op dit punt is naïviteit een slechte raadgever. Er bestaat daadwerkelijk een belangrijke sociale druk in door religie gedomineerde culturen. Daar worden meisjes en vrouwen de facto gedwongen om een hoofddoek te dragen. Zoals er een druk bestaat op hen om te zeggen dat ze dat helemaal vrijwillig doen.  Een meisje dat er wat Arabisch uitziet zonder hoofddoek mag zich in het Brusselse verwachten aan de instructie van een wildvreemde op straat of op café: “Couvre-toi ma soeur”.  Ook hier kunnen we perfect duidelijke lijnen trekken. Meisjes of vrouwen onder druk zetten om vrouwonvriendelijke symbolen te dragen, kan strafbaar worden gesteld. Wie daarvan het slachtoffer is kan daarvan dan aangifte doen.

 

- Naaktheid. De kledingvoorschriften die gelden in bijvoorbeeld de Islam, gelden niet bij ons. Dat mag ook uitdrukkelijk zo worden duidelijk gemaakt. Meer worden geëxpliciteerd. Monokini zwemmen in een zwemvijver mag geen enkel probleem zijn. Het past niet dat daaraan aanstoot wordt genomen, of dat daarop zelfs maar commentaren komen. In een zwembad kom je niet met een jurk aan, een kapmantel of een lange broek. Wel in een zwempak, bikini of zwembroek. Wie daar niet tegen kan, die blijft thuis. Mannen en vrouwen zwemmen samen.  In wederzijds respect.  Ook wie daar niet tegen kan, gaapt of zich niet behoorlijk gedraagt, die blijft thuis. Of die bouwt een eigen privézwembad waarin dat allemaal gerust anders kan. Wat de overheid betreft is de basisregel hier dat we de bestaande regels niet gaan aanpassen aan godsdienstige nukken.  Zijn er boerkini’s die in een zwembad hygiënisch zijn? Uiteraard. So what. Bestaan er veilige vergieten,  zwembadtul-banden of chloorresistente kuisheidsgordels? Best mogelijk. Het gaat daar niet over.  Duikpakken in het zwembad zijn ook toegelaten bij de zwemles. En zo strak zitten die niet, die duikflessen.  Laat ons stoppen met zo’n zwakke excuses te zoeken. Dat staat potsierlijk en ondergraaft de geloofwaardig-heid van de regels. Trek duidelijke, gefundeerde lijnen. Kerk en staat zijn gescheiden.  Dat is een belangrijk principe waaraan we ons houden. Dus gaan we de regels in het zwembad niet aanpassen omwille van de desiderata van de één of de andere godsdienstige of private overtuiging. Uit principe.  Niet omwille van de “hygiëne”.  Hypocrisie kunnen we in het migratiebeleid missen als kiespijn. Wees oprecht en duidelijk.  Dat zal van beide kanten geapprecieerd worden.

 

- Kerk en staat zijn inderdaad gescheiden, en god kost geen geld. Het is niet aan ons om een Europese Islam te maken. Of welke andere godsdienst ook. Wie per sé wil geloven, moet daar zelf maar geld voor voorzien.  Als er al geld vereist is. Dat betekent ook dat de overheid geen godsdiensten te “erkennen” heeft.  Als die vrijheid van godsdienst tot gevolg heeft dat er veel privégeld komt van bepaalde conservatieve strekkingen, dan is dat maar zo. Dat behoort tot de vrijheden van het individu. Wie graag wil geloven in de rare kronkels van bepaalde Evangelische Amerikanen, kan zich helemaal laten gaan. Maar ook daar is een duidelijke lijn te trekken: de godsdiensten hebben de wetten van het land te volgen. En voor de rest bemoeien we er ons niet mee. Wie denkt terroristische activiteiten te kunnen promoten, op te roepen tot racisme tegen blanken, rode, gele, zwarte of welke andere mensen ook, inbegrepen andere godsdiensten, of de fundamenten van de staat wil omverwerpen, krijgt de bons. Die mag het land verlaten, met een behoorlijke straf erbij als de voorwaarden er zich toe lenen. Organisaties die de wetten van het land overtreden, kunnen worden opgedoekt. Gebouwen gesloten en verbeurd verklaard. Daar zijn geen dure structuren met ruziënde vertegenwoordigers van allerlei strekkingen in zo’n godsdiensten voor nodig. Alleen een allerte politie en staatsveiligheid. Er is dus vrijheid, en verantwoordelijkheid.

 

De rode lijn in deze voorbeelden is dat er klare en duidelijke afspraken worden gemaakt. Een rode lijn die in het gehele overheidsbeleid door te trekken valt. Ook buiten deze voorbeelden. Consequent en doorgedreven correct. De te maken afspraken zijn gegrond op onze waarden en normen, en op de fundamentele mensenrechten.  Daarop wordt niet toegegeven. Zij zitten al vervat in de grondwet, maar verdienen nog meer bescherming. De coronaperiode heeft aangetoond dat de overheid te gemakkelijk fundamentele rechten kan ontnemen aan minderheden. Er is dus werk aan de winkel.

 

Alleen een zeer doorgedreven bescherming en realisatie van mensenrechten en fundamentele normen en waarden kunnen het voortbestaan van ons democratisch vredig samenlevingsmodel verzekeren. Ook in periodes waarin er meer mensen zullen zijn die aan deze fundamenten twijfelen. Migranten en mensen van bij ons.  Het is aan ons om hen in de eerste plaats de waarde van onze fundamenten te doen inzien. Het zijn deze principes die gezorgd hebben voor onze welvaart. Wat veronderstelt dat we daar zelf ook van doordrongen zijn.  

 

In de tweede plaats is het nu aan ons om deze mensenrechten nog meer te verankeren in de samenleving.  Om te vermijden dat de bescherming van die rechten in de toekomst verder onstpoort. Dat kan door justitie te versterken en meer alert te maken voor schendingen van mensenrechten. Dat zal nog meer kunnen door in het hele beleid de verdediging van de mensenrechten, van de vrijheid en van de democratie als een ontzettend belangrijk fundament te koesteren en te bewaken. Als we fier uitgaan van die eigen sterkte, dan hoeven we geen schrik te hebben van “omvolking” en andere doembeelden. De kracht van onze fundamenten, waarin we zelf keihard geloven, is zo sterk dat bijgeloof daar niet tegen opkan.  Het is een zaak om die sterkte ook te tonen en met kracht te doen weerspiegelen in het beleid.

 

Epiloog

 

Een correct migratiebeleid veruitwendigt de eerbied voor fundamentele mensenrechten. Het is een beleid dat efficientie combineert met een solide integratie en de bescherming van de waarden en de normen die een samenleving beheersen. 

 

Efficiëntie wordt bereikt door de strikte daadwerkelijke optimialisatie van procedures en de daadwerkelijke uitvoering van genomen beslissingen. Geen ruimte meer voor misbruik. Dat geeft mensen rechtszekerheid. Het haalt het inhumane aspect van de nodeloze onzekerheid en de ongelijke behandeling weg uit het beleid. De mensen weten waar ze aan toe zijn.

 

Integratie vereist participatie. Op dat vlak mogen we best de lat een stuk hoger leggen. We mogen verwachten dat wie verkiest om naar ons land te komen, zich dubbel en dik inzet om te participeren en te integreren.  Werken, de taal leren, en begrijpen hoe onze samenleving werkt.

 

We vinden dat onze waarden en normen zo fundamenteel en belangrijk zijn. Het is daarom aan ons om van die sterkte uit te gaan. Onze naïviteit te laten varen. Duidelijke, scherpe lijnen te trekken. Niet te proberen negotiëren of te vervallen in nodeloos “racisme”- geroep. Daar heeft niemand iets aan.  Het is aan ons om een samenleving te bouwen waarin onze fundamentele normen en waarden sterk verankerd zitten. Een samenleving waarin de mensenrechten echt worden gekoesterd. Dan gaan we in de toekomst ook wel tegen een stootje kunnen. Tonen we ons zwak of onzeker, dan ondergraven we de kracht van onze eigen beginselen.

 

Mensen komen doorgaans naar hier omdat het hier beter is. Precies omwille van de waarden en normen die we hebben. Ook al beseffen ze het verband tussen de welvaart en onze democratische beginselen niet.  Het is aan ons om het hen duidelijk te maken. Ze verwachten van ons dat onze overheid efficiënt is.  Wat hen net zoals onszelf uiteraard in de huidige omstandigheden geregeld een desilusie oplevert. Ze komen naar hier precies omwille van de kansen op participatie en integratie die ze bij ons krijgen. 

 

Laten we aan die verwachtingen voldoen.

Met overtuiging.

Dat zal iedereen ten goede komen.

In de plaats van te slapjanussen.

​

-