Jeugdcriminaliteit

Vrijheid houdt ook in dat mensen zich vrij kunnen bewegen in de samenleving zonder het slachtoffer te zijn van criminelen. Onze aandacht gaat daarom in de eerste plaats naar die slachtoffers.  Het is een kerntaak van de overheid om een beleid te voeren dat vermijdt dat er slachtoffers zijn. Het huidige beleid doet dat helemaal niet. Het is een beleid van aanmodderen en halfslachtige maatregelen. We worden door de criminelen gewoon uitgelachen. 

 

Het loont de moeite om eens in een Belgisch mensenleven een paar internaten te bezoeken waar onze jeugdrechters de ergste criminele jongeren moeten plaatsen. Dan breekt uw hart en kan u gegarandeerd een paar dagen niet meer goed slapen. Men vindt daar kinderen die in aparte kamers zitten.  Met gaten in de deuren en muren en 24/7 toezicht. Zowat alle dagen vinden ze zelfs in die bewaakte omgeving – een soort gevangenis – iets om te misdragen. Agressie is er schering en inslag. Dit zijn kinderen die ernstige psychiatrische hulp nodig hebben en een totale heropvoeding. 

 

Maar dat ontbreekt. Toen uw dienaar zowat 20 jaar geleden pleitte voor de oprichting van moderne “tuchtscholen”, kregen de socialisten bijna een hartaanval. “Extreemrechts!” Klonk het. Terwijl hun voorzitter, Louis Tobback, een groot voorstander was van een jeugdgevangenis. Dat is niet rechts natuurlijk want het komt van een socialist. Perceptie is alles; maar hadden onze linkse vrienden toen niet het verstand dat een gevangenis extremer was dan een “tuchtschool”? Niet dat er in die tuchtschool “getuchtigd” zou worden.  Een moderne, goed uitgeruste school waarmee we én onze samenleving kunnen beschermen, én kinderen die zwaar mislopen zijn toch nog een kans geven. 

 

We kunnen zo erg voor een vrije samenleving zijn met zo weinig mogelijk regels en overheid, er zijn essentiële overheidstaken die we goed en efficiënt behoren te doen. De aanpak van jeugdcriminaliteit is daar een goed voorbeeld van. Doen we dat niet goed, dan creëren we lopende tijdbommen die in onze samenleving binnendringen.  

 

En wat is er gekomen van de jeugdgevangenissen van de socialisten? Niets. Nog altijd zitten de zware gevallen – zelfs kinderen van 9 jaar, met eigen ogen gezien – in kamertjes met gaten in de deuren en de muren. Het beleid blijft maar halfslachtige maatregelen nemen. Al jaren stuurt de minister van binnenlandse zaken verontwaardigde tweets in het rond bij elk incident. Telkens weer met de aankondiging dat er nu iets gaat aan gedaan worden. Resultaat: noppes. 

​

 

Heropvoeding

 

Er is nood aan moderne bijzondere scholen waar criminele kinderen en adolescenten vanaf nul terug worden opgevoed. Waar je niets hebt en alles moet verdienen bijvoorbeeld.  Waar kinderen leren wat waarden en normen zijn. Waar ze leren hoe ze sociaal kunnen functioneren en door zich in te zetten een goed leven kunnen hebben. Een plaats waar ook de professionele omkadering een lerende organisatie is zodat we een "state of the art” behandeling krijgen van criminele jongeren. Waar we elders in de overheid sterk besparen, is dit een zo belangrijke post dat we er meer geld voor gaan uitgeven. Veel minder geld voor verpamperen, straathoek toestanden. Tussen het bommen gooien door. Meer geld voor wat echt werkt.  Voor een gespecialiseerde en uiterst professionele omkadering van wie we resultaten verwachten. 

 

Kindergeld afnemen is gewoon zinloos. Met de verkoop van een paar gram heroïne of cocaïne is dat snel terugverdiend. In de plaats van het geld van falende ouders af te nemen, nemen we hun kinderen af. Dat klinkt hard, maar het is bijzonder hard nodig. Wie zijn verantwoordelijkheid niet neemt en zijn kinderen geen grenzen leert, kan niet toegelaten worden om de samenleving nog meer in gevaar te brengen.  Ook voor de betrokken kinderen zelf is zo’n milieu geen plaats om op te groeien. We mogen die kinderen niet in de steek laten.

 

Essentieel is dat er voldoende plaatsen zijn. Met voldoende verschillende aangeboden groepen en therapieën.  Voldoende keuze voor jeugdrechters om jeugdige criminelen in observatie te nemen (voorlopige maatregel) of in een traject te zetten. De meeste van die trajecten zullen lang duren.  Ouders die hun verantwoordelijkheid niet nemen en hun kinderen geen grenzen leren, zullen die kinderen jaren weg zien gaan. De hele familie zal het merken. De hele gemeenschap. We zullen hen ook duidelijk maken waarom ze worden weggenomen. Zodat de hele omgeving goed beseft wat er exact is misgelopen. 

 

Uiteraard is het alleen de bedoeling om de ernstige gevallen op te nemen. Een eenmalige diefstal van een stuk snoep door een kind dat voor de rest niet functioneert, vereist geen heropvoeding.

 

Geen enkele criminele jongere komt zomaar terug op straat. Dat is een zeer duidelijke lijn. Ook voor de criminele jongere zelf.

 

 

Rolmodellen

 

Thuiszittende leefloners en werklozen zijn bijzonder slechte rolmodellen voor kinderen. Er zijn thuiszitters die hun zelfrespect kwijt raken, die het perspectief in het leven verliezen. De ambitie kwijnt weg. Mensen laten thuiszitten is bijzonder asociaal en mensonvriendelijk. Daarom wil Vrijheid dat al wie een uitkering krijgt en kan werken - al was het deeltijds of met thuiswerk - ten laatste na 2 maanden werkloosheid daadwerkelijk werkt. 

 

In ons standpunt over de sociale zekerheid hebben we geschreven dat wie geen werk heeft, aan het werk gezet wordt door de overheid. Sommigen noemen dat "gemeenschapsdienst". Wat Vrijheid wil is veel meer dan parken of straten vegen. Er is op zoveel fronten werk aan de winkel voor de samenleving.  Werk dat nu bij gebrek aan overheidsgeld gewoon blijft liggen. Terwijl die overheid honderdduizenden mensen geld geeft om niets te doen. Laat Brusselse jongeren bijvoorbeeld een paar zwemvijvers rond Brussel graven, inrichten en uitbaten. Dat ze zelf voor de veiligheid van de mensen zorgen. Ook voor de vrouwen die zorgeloos met blote borsten willen zwemmen. Geef migranten die nieuw zijn een coach die hen wegwijs maakt in ons land.  Iemand die met hen praat om hen uit te leggen hoe de mensen zich hier gedragen en wat onze waarden en normen zijn. Op dat vlak is er veel werk aan de winkel.  Laat teams werken aan de isolatie van honderdduizenden oude woningen in plaats van het uitdelen van premies. Zodat de isolatie van onze oude huizen een beetje vooruitgaat. Laat andere teams werken aan de bouw van nieuwe comfortabele afgescheiden infrastructuur voor kleine elektrische voertuigen. Er is zoveel te doen waarvoor nu geen geld is.  Intussen zitten honderdduizenden mensen thuis te niksen. 

 

Een samenleving waar het de gewoonte is dat mensen werken, inspireert jongeren op een totaal andere manier. 

 

In onze steden zijn de reële rolmodellen nu de grote drugscriminelen die het “gemaakt” hebben. Blitse auto’s, veel geld, buitenlandse appartementen, vliegreizen, bling-bling huwelijken met veel toeters en bellen …  Dat zijn de helden van de straat waar jongeren zich aan spiegelen. De “war on drugs” neemt die rolmodellen niet weg. Zo’n oorlog creëert rolmodellen. De soldaten in die oorlog worden helden. Wie aan de politie ontsnapt is een held. Wie de andere bende een slag toebrengt is een held.  Wie in de gevangenis terechtkomt is een held. Hoe zwaarder het misdrijf, hoe groter de held.  Hoe hoger de risico’s, hoe meer adrenaline. De drugswereld is niet de wereld waarin u en ik gewoon zijn.  In de sector van de drugs ben je een grote Jan voor andere redenen dan op kantoor.

 
We gaan de drugsoorlog nooit winnen. Warlord Bart De Wever zegt dat trouwens gewoon zelf.  Waar zijn we dan eigenlijk mee bezig?  We kunnen maar één ding doen dat zinvol is: heel de drugswereld met de wortel uittrekken. Legaliseer drugs. Met stukken meer geld voor preventie en zorg.  Dat kost ons samen een klein miljard minder en alle collaterale schade verdwijnt ermee. Geen criminele rolmodellen meer voor kinderen en adolescenten. De legalisatie van drugs is geen zachte maatregel. Het is een keiharde maatregel tegenover degenen die nu aan drugs geld verdienen.  

 

In het onderwijs is nultolerantie voor geweld en agressie een must. Van leerkrachten die zichzelf respecteren mag worden verwacht dat ze duidelijke lijnen trekken en dat ook uitstralen. Met steun van de directies. Om conflicten aan te pakken komen er ombudsdiensten bij de scholengroepen die ook klachten aanpakken, en het personeel ondersteunen. In de plaats van kinderen van de ene school naar de andere te sturen, zijn er speciale klassen nodig voor moeilijke gasten die nog niet begrepen hebben wat van hen wordt verwacht.  Hen aanpakken gaat niet in een gewoon klassiek klasje. Een tussenstap om te vermijden dat ze in de bijzonder scholen voor heropvoeding terechtkomen. Vanuit het kenniscentrum van die scholen kan een goede wisselwerking worden verzorgd met de speciale klassen.  

 

Leerkrachten, directie, en de hele schoolse omgeving vormen bij uitstek een belangrijk rolmodel voor kinderen en opgroeiende jongeren.

 

 

Duidelijke lijnen

 

Een samenleving kan maar van jongeren verwachten dat ze binnen grenzen blijven, als diezelfde samenleving zelf niet zwalpt. Liegende ministers, lak aan mensenrechten, uitsluiting van mensen die niet gevaccineerd zijn en “racisme” roepen bij elke vorm van kritiek op moslims … Het zijn voorbeelden van een maatschappelijke toon die aan verandering toe is.  We hebben een overheid nodig die zeer rechte lijnen trekt.  Een overheid waarmee niet te sollen valt.  Geen spelletjes spelen met criminelen.  Het helpt niet dat criminele jongeren hun criminele helden na verhoor terug op straat zien lopen.  Dat frustreert de politie, en terecht.  Het maakt de helden nog meer onoverwinnelijk.

 

Criminelen zien de samenleving vaak als zwak. Precies omdat er geen rechtlijnige regels zijn. Ze zoeken naar mogelijkheden om tussen de lijnen door te lopen. Chaos is een uitstekende katalysator voor criminaliteit. Een wirwar aan regels die niemand nog begrijpt, trekt misdaad aan. Dat is een onderdeel van het spel.  Politie en justitie misleiden geeft behoorlijk wat adrenaline en een groot aanzien in het milieu. De overheid wordt als naïef beschouwd.  Als een organisatie die constant faalt. Geef hen maar eens ongelijk op dit ogenblik.  De overheid faalt daadwerkelijk constant. Op zowat alle gebieden. Van corona over energie tot migratie en economie. 

 

In een stevige democratie waarin respect heerst voor fundamentele normen en waarden heeft criminaliteit veel minder kans. De sociale controle is groter. De grotere verwachting voor verantwoordelijkheid maakt het mogelijk om ook meer vrijheid aan de mensen te geven. Meer vertrouwen, en meer tolerantie tegenover elkaar zodat iedereen binnen de fundamenten van de samenleving zich zo vrij mogelijk kan ontplooien.  

 

Het is een zaak om zo’n cultuur te ontwikkelen. “Set the tone at the top.” Het is vanuit de overheid dat de toon moet worden gezet.  Dat gaat niet met een premier die zichzelf een “dweil” noemt. Menig crimineel vindt dat een bijzonder aantrekkelijke gedachte: zo’n dweil krijgt nul respect.  Wat had hij nu gedacht. 

​

  

Epiloog

 

Een beleid dat effectief is tegen jeugdcriminaliteit is een totaalbeleid waarin de zwaktes van de overheid mee worden aangepakt. Ook opgroeiende jongeren verdienen naast veel vrijheid, een beperkte overheid die op zijn strepen staat waar nodig. Zij verdienen te worden geconfronteerd met leiderschap. Zeggen wat we doen en doen wat we zeggen. Wie verlangt van hen dat ze de overheid ernstig nemen, neemt hen ook ernstig. Jongeren zijn niets met een premier die zichzelf een dweil noemt en evenmin met criminele rolmodellen die na hun “heldendaden” gewoon terug op straat lopen. Heel het huidige beleid, met volwassenen die geld krijgen om niets te doen en drugsdealers die constant de “war on drugs" winnen, ademt onmacht uit.  Onmacht creëert criminaliteit. 

 

Het sluitstuk van een beleid dat echt werkt is een aantal “state of the art” internaten waar kinderen daadwerkelijk worden heropgevoed. No-nonsense instellingen van wie we resultaten verwachten.  

 

Criminaliteit tast vooral de vrijheid van de mensen aan om een zorgeloos en gelukkig leven te leiden. Er is geen twijfel aan dat voor wie vrijheid belangrijk vindt, de effectieve strijd tegen criminaliteit een belangrijke taak voor de overheid is. 

 

~