De 3 plagen van de politiek

Nog voor de coronaperiode was het al duidelijk:  er is iets grondig mis met de politiek. Niet alleen in België is dat het geval. Ook in de rest van de wereld lijkt het politiek bedrijf op zijn limieten te botsen.  Toen Fukuyama in 1992 het einde van de geschiedenis aankondigde, dan deed hij dat omdat in zijn ogen de liberale democratie gewonnen had.  Met de val van het ijzeren gordijn was de keuze duidelijk. Vanaf dan zou er geen plaats meer zijn voor grote ideologieën.  Het zou volstaan de wereldwijde ideologie van de consensus technisch uit te rollen.  

 

Vandaag moeten we vaststellen dat fenomenen die achter het ijzeren gordijn schering en inslag waren, hun weg gevonden hebben naar diezelfde liberale democratie.  Nog nooit in de geschiedenis is de samenleving zo doorgedreven georganiseerd en geregeld geweest.  De Sovjets waren er klein bier tegen.  Desondanks faalt de overheid keer op keer.  De clash tussen zij die hardnekkig geloven in de onfeilbaarheid van die overheid -  de suprematie van de collectiviteit - en zij die geloven in de suprematie van het individu woedt in alle hevigheid voort.  Het geloof – en het ongeloof – dat de mens in staat is om de wereld te controleren.  De keuze voor het consuminderen of de keuze voor de groei.  De koestering van de democratie als de minst slechte van alle regeringsvormen, of toch maar liever iets anders. 

 

Neen, de politiek is niet tot stilstand gekomen.  Integendeel.  Toch is het vooral het coronabeleid dat iets in ons wakker heeft gemaakt.  Als in een Westerse context de overheid in staat is om de economie stil te leggen en massaal de mensenrechten te beperken dan geeft dat te denken.  Zeker als dat het geval is voor een ziekte met een dodelijkheid van 2 à 3 mensen op 1000 besmettingen.  Nog meer omdat er de hele tijd door wereldvermaarde specialisten zijn geweest die ervoor waarschuwden dat die beperkingen niets zouden bijbrengen. 

 

 

Het perfecte moment trouwens om in een verzwakte wereld een oorlog te starten.  Waarna een energiecrisis volgde.  Een kollossaal probleem dat zich voegde bij de al bestaande crisissen rond vergrijzing, pensioenen, stijgende kosten van de sociale bescherming, begrotingsproblemen, institutionele hinderpalen, dalende koopkracht, conflicten tussen Vlaanderen en Wallonië, onoplosbare files, klimaatangst, milieuvervuiling, afhankelijkheid van schurkenstaten, migratie, huisvesting, war on drugs,  … 

 

Wie heeft het gevoel dat al die problemen de voorbije jaren grondig zijn aangepakt?  Niemand toch.  De NVA kwam aan de macht en de mensen geloofden in hun slogen “De kracht van verandering.”  Maar wat heeft de NVA in 20 jaar Vlaamse regering veranderd? 

 

Het doet ons nadenken over de oorzaken van wat er misloopt.  Het doet ons zoeken naar de kern van het probleem.  Als we die kern goed kunnen vatten en begrijpen, dan is de stap naar de oplossing een stuk kleiner.  

Zo veel mensen zien de politiek stuklopen.  Hebben het gevoel dat ze niet worden gehoord.  Geloven dat de democratie gevaar loopt.  Zij verdienen het dat er wordt nagedacht over oplossingen die echt kunnen helpen.   

 

Dit essay is de neerslag van het denkproces dat erop is gericht de kiezer die de huidige politiek grondig beu is, te tonen wat er mis loopt. Te zoeken naar wat de basis kan zijn voor het proces van genezing. Want de plagen waarmee onze samenleving wordt gecofronteerd zijn niet min. 

 

Gelukkg zijn die plagen zijn perfect geneesbaar.  Als de politiek de moed heeft om de zaken grondig aan te pakken en doorgedreven en consequent 3 belangrijke peilers van het beleid radicaal omgooit.

 

Een essay over de 3 plagen van de politiek. 

 

Hoofdstuk 1: Regulitis

 

September 2022.  Een mevrouw op leeftijd overlijdt en laat geen erfgenamen na.  De huiseigenaar wil de waarborg vrijkrijgen om kosten aan het door haar gehuurde appartement te vergoeden. Maar dat gaat niet. De bank vereist haar handtekening of een vonnis.  Een onmogelijke vraag want de mevrouw is dood en een dode kan niet voor de rechtbank worden gedaagd. Dat zijn de regels nu eenmaal.  In zo’n situaties is er de “curator van de onbeheerde nalatenschap”, aangesteld door de rechtbank op eenzijdig verzoek van een belanghebbende. Zij het dat die belanghebbende het bewijs van overlijden moet leveren.  Dat hij niet krijgt van de stadsdiensten die zich beroepen op de privacy van de overledene en weigeren het bewijs van overlijden af te leveren.  Of hoe we vastlopen in regulitis.

 

In 1989 viel het ijzeren gordijn waarop de ineenstorting van de communistische Sovjetunie volgde.  Een duidelijk bewijs dat een overheid die probeert het volledige leven van de mensen te beheersen faalt.  De samenleving en de mens zelf zijn veel te complex om voorspelbaar te zijn en te kunnen gecontroleerd worden.  Controle hier in de zin van beheersen dan wel.    Onze kennis over de mens en de wereld rijkt nog niet ver genoeg om alles te weten.  We nemen beslissingen die meestal geen rekening houden met relevante factoren.  De kans op falen is inherent aan zo’n manier van handelen. 

 

 

*

 

De plaag van de regulitis is ontstaan uit het geloof dat het collectivisme zou moeten primeren op het individualisme.  De mens is een onderdeel van de samenleving.  De mens is er voor de samenleving.  Die samenleving beoogt het geluk van zoveel mogelijk mensen.  Of dat zou toch moeten.  Daaraan is het individu ondergeschikt.  Wat de samenleving beslist is per definitie altijd goed.  Alles moet dus worden bepaald in regels, wetten en beheerst door administraties die in naam van de collectiviteit ons leven gaan beheersen.  De collectivistische gedachte die in het communisme hoogtij viert. 

 

De voorstanders van het individualisme worden in de politiek van de collectiviteit verketterd als de baarlijke duivels.  Zij die pleiten voor individualisme, worden ervan verdacht het grootste geluk voor zoveel mogelijk mensen niet na te streven. De egoïsten. 

 

Wel, het collectief geluk kan maar bestaan als het individu gelukkig is.  Het is niet aan de collectiviteit om op te leggen wat dat geluk is.   De mode, de individuele goesting, ambities en levensverwachtingen evolueren in de tijd.  Uw geluk kan niet in wetten worden gegoten, strak en onveranderlijk voor de rest van uw leven. 

 

Natuurlijk zijn er een aantal grote constantes.  Haast niemand wil graag ziek worden of in armoede moeten leven.   Het verzekeren van die basisbehoeften kan nuttig een collectieve verantwoordelijkheid zijn die de kracht van het individu overstijgt.  Hoewel zelfs op vlak van basisbehoeften de tussenkomst van de overheid niet altijd noodzakelijk is. Verre van.  De overheid zou er eigenlijk altijd naar moeten streven om haar tussenkomst te verkleinen of zelfs overbodig te maken. Ook met betrekking tot de basisbehoeften.  Constant streven naar minder tussenkomst en minder regels.  De teugels laten vieren en ervoor zorgen dat de samenleving op een ordentelijke manier verder kan zonder overheidsbemoeienissen.  De voedselvoor-ziening in een vrije markt is perfect in staat om iedereen in Europa van voldoende eten en drinken te voorzien.  Daarvoor moeten De Croo en C° geen aardappelen gaan planten of vis kweken.  Er is vooral nood aan een overheid die de mensen een zo vrij mogelijk kader geeft om hun individueel geluk op te zoeken naar hun eigen vrije wensen.  Voor iedereen verschillend. Zonder tussenkomst van de collectiviteit.  Regulitis is iets voor collectivisten die vastzitten in de gedachte dat de collectiviteit moet primeren boven het indivudu.  

 

De onvrije markt. 

 

Officieel leven we in het Westen in een kapitalistische vrije markt.  Een waanvoorstelling waar niemand nog in trapt.  Nooit voordien was de economie zo hard geregeld als vandaag.  Wie wil investeren moet door een kluwen van voorwaarden, wetten, procedures en regels heenduwen om iets gerealiseerd te krijgen.  Beslissende commissies bemand en bevrouwd door meer dan tien ambtenaren van evenzoveel departementen die allemaal hun zeg moeten doen, zijn verre van een uitzondering.  Wie correct wil omgaan met personeel heeft een permante jurist nodig om geen overtredingen te maken.  Hele sectoren zijn zodanig in detail geregeld dat het in de praktijk zowat ondoenbaar is om als nieuwkomer op de markt in concurrentie te gaan met bestaande spelers.  Als politici beslissingen willen nemen dan hebben ze zichzelf zodanig vastgereden dat de juridische bezwaren elk initiatief dreigen te kelderen.   De reflex om gewoon minder te gaan regelen en de markt zijn werk te laten doen is helemaal weg.  Ondernemers die minder sociale regels vragen worden met pek en veren buiten gesjot en hun fabrieken worden afgezet.  Laat de mensen gerust, bestaat al lang niet meer in de huidige onvrije markt van ondernemers. 

 

In zo’n uiterst geregelde samenleving ontstaan monopolies en oligopolies van geconcentreerde bedrijven die in samenwerking met de overheid de markt ondoordringbaar maken.  Daardoor worden verouderde markten en beleid in stand gehouden die bij een normale werking van de concurrentie al lang vergeten zouden zijn.  Bijvoorbeeld de energiesector en vooral de mobiliteit hebben zich op die manier behoorlijk vastgereden.  De voorbije jaren zijn er allerlei nieuwe vervoersmiddelen ontstaan die ons toelaten om veel sneller, veel goedkoper en met veel minder vervuilende brandstoffen op onze bestemming te komen.  Maar die nieuwe vervoersmiddelen worden geduwd in de regels van de maatschappelijke organisatie die gebouwd is rond auto’s, treinen, trams en bussen. Hopeloos verouderde vervoersmodi op het soms belachelijke af.  Vooral als er een trein langsrijdt waar 2 mensen op zitten.  Elektrische fietsen kunnen gerust 80 per uur rijden.  Maar worden beperkt tot 45 per uur.  De nieuwe generatie auto’s die een stuk boven de 200 kan, moet 30 rijden in de stad.  Terwijl de tram in die miljoenen kost, aan 15 km. per uur rondrijdt.  Menige kleuter op een elektrische step rijdt sneller.  We hebben nog altijd geen overdekte, comfortabele, gescheiden infrastructuur voor lichte voertuigen.  In zo’n infrastructuur kunnen de mensen met een veel lagere kans op ongevallen gerust naar het werk en de school rijden.  Maar nee, we laten de schoolkinderen gewoon tussen de vrachtwagens rijden zodat er af en toe wel ééntje het leven moet laten.  Al ons overheidsgeld gaat naar de autowegen en in saldo miljarden meer naar de treinen en de trams.  Het starre collectivisme dat bepaalt wat het vervoersgeluk is voor de mensen.   De regulitis die alles vastzet in monopolies voor de eeuwigheid.  Maar intussen staan we allemaal lekker in de file. 

 

*

 

Het labyrint van de beslissingsstructuren 

 

De besmetting met regulitis veroorzaakt ook onontwarbare beslissingsstructuren.  Voor haast elk communautair probleem wordt een nieuwe regering opgericht.  Met ministers, kabinetten, commissies, overlegcomités, werkgroepen, inspraak, administratie, controle-instanties, sanctiesystemen, belastings-systemen, en daarboven op een justitieel systeem.  Op het einde roepen al die instanties in koor dat ze niets kunnen doen want dat de ander bevoegd is.  

 

Of het is Europa dat met de vinger wordt gewezen.  De consensuspolitiek die ingebakken zit in de Europese instellingen heeft op dat niveau al voor opmerkelijke fenomenen gezorgd.  Wanneer de commissie iets wil doordrukken, wordt gewacht op een moment waarop er voor dat onderwerp weinig politieke aandacht is.  De goed klinkende voorstellen worden dan door de raad van ministers gejaagd.  Jaren later stellen die ministers dan vast dat ze eigenlijk met de gebakken peren zitten. Maar ze kunnen hun beslissingen niet meer terugdraaien, want daarvoor is opnieuw een consensus vereist.  Maar die is er niet meer want er is altijd wel ééntje die dwarsligt.  Een goed voorbeeld van de manier waarop regels worden misbruikt.  Ze  gaan een eigen leven leiden en creëren een samenleving met nog meer moeilijkheden dan de problemen waarvoor de beslissings-structuren zijn gemaakt. 

 

Het Belgische politieke stelsel is op wereldniveau het mooiste schoolvoorbeeld van de vastgelopen bestuurlijke regulitis.  Een wereldrecord aan ministers en tal van staatshervormingen.  Noodzakelijke beslissingen die gewoon niet meer kunnen genomen worden omdat de politici verdronken in de modderpoel die ze zelf hebben gecreëerd.  Politici doen alsof ze de slaven zijn van hun eigen regels die ze niet kunnen veranderen.  Met een administratie die zoals in de serie “Yes minister!” van die regels handig gebruik maakt om een staat in de staat te zijn.  

 

De regels die onze beslissingsstructuren bepalen zijn dringend aan een sterke vereenvoudiging toe.  Willen we de samenleving op een efficiënte manier besturen, dan moeten we echt wel van de huidige blokkages af.  Het is de taak van de politici om voor die verandering zorg te dragen, in de plaats van als sukkeltjes voor de camera’s te zingen dat ze niet bevoegd zijn. 

 

*

 

Regeltjes leiden tot gigantische zinloze uitgaven. 

 

Hoe een simpele regel die we onzelf aandoen kan leiden tot miljarden zinloze uitgaven en drama’s in de samenleving wordt treffend geïllustreerd door de “war on drugs”.  Die oorlog kost ons jaarlijks een klein miljard euro.  Om nog maar te zwijgen van de maatschappelijke morele kost die het geweld en de crimininaliteit met zich meebrengen.  Heel deze politiek is gebaseerd op één regel, met name de strafbaarstellig van de verkoop van drugs.  Het is niet zo dat de illegaliteit van drugs een natuurlijk fenomeen is. Het is een regel die we onzelf opleggen.  

 

Die regel gaat terug op het simplistische geloof dat als we drugs legaliseren, er meer verslaafden gaan zijn.  Geen mens, ook niet de meest geavanceerde wetenschapper, is in staat om dat met zekerheid te voorspellen.  Daarom ook zijn de studies daarover verre van eenduidig.  Dat kan ook moeilijk anders want het druggebruik is onderhevig aan allerei factoren.  Waaronder de mode, de groepsdruk, de veranderingen in de aard van de aangeboden drugs, de preventie en de middelen die aan preventie en zorg worden besteed.  Om er maar enkele te noemen.  Door te doen alsof het geloof in het overspoelen van de wereld met drugs vaststaand juist is, wordt dat ene bijzonder dure regeltje in stand gehouden alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. 

 

Het gevolg is zo één regeltje is dat er een hele maatschappelijke poespas is ontstaan.  Er is een bijzonder duur politieapparaat.  Tot en met pleidooien voor de inzet van het leger. Hele administraties die moeten controles uitvoeren.  Een justitieel apparaat dat aan het werk moet. Gevangenissen die volzitten met criminelen gerelateerd aan drugs.  Er zijn achtervolgingen in onze straten. Bommen worden naar huizen gegooid.  De behandeling van containers in de Antwerpse haven wordt bepaald door de controles op drugs.  Het personeel wordt gewantrouwd.  In discotheken worden kapitalen uitgegeven aan drugcontroles.  Wat niet wegneemt dat de gebruikers er een spelletje van maken om steeds inventiever te zijn en toch te gebruiken.  Kortom, een hele maatschappelijke toestand die ons handen vol geld kost.  Hef dat ene regeltje op, legaliseer drugs, en heel die luchtbalon klapt in elkaar.  Een klein miljard per jaar minder overheidsuitgaven, en veel meer geld over om aan preventie te doen en de gruwelijke verslavingen zelf aan te pakken.  Want merkwaardig genoeg investeren we in de preventie van de verslaving zelf maar 1/40ste van wat we aan de rest van het drugbeleid geven.  Terwijl het daar toch om gaat: het vermijden van meer verslaafden.

 

Een ander voorbeeld is de banksector.  Eigenlijk is er maar één probleem in die sector: spaarders die hun geld kwijtraken.  Als we een systeem kunnen opzetten waardoor mensen onmogelijk hun spaarcenten kwijt kunnen raken door ze aan een bank te geven – ook niet bij een faillissement - dan kunnen we een groot deel van de bankregels gewoon afschaffen.  Dan kunnen de banken naar hartenlust omvervallen als hun aandeelhouders en bestuurders dat toch zo graag willen. Dan zullen ze ook omvervallen zonder de hele economie in hun val mee te nemen.   Zonder dat het nodig is dat de overheid miljarenden uitgeeft.  Maar wat doen we in de hele wereld?  We lossen dat probleem niet op.  We verplichten de banken om enorme paketten regels te volgen.  Als ze dan toch nog in de problemen komen, dan moet de overheid ultiem diep in de buidel tasten om te vermijden dat de economie mee omvervalt.  Zorg voor een financieel en monetair systeem dat het probleem van het verlies van spaargelden regelt, en de regulering van de banken kan op de schop.  Eén regeltje, één beleidsbeslissing en een heel kaartenhuis wordt overbodig.  

 

We zijn specialisten in het opzetten van zo’n kaartenhuizen.  De hiervoor al aangehaalde GDPR-regels, de witwaswetgeving, de fiscale regels, het kluwen van de schoolwetgeving en de sociale voorzieningen…  Het feit alleen al dat we nog altijd volstrekt artificieel geworden onderscheid maken tussen werknemers en zelfstandigen.  Dat zorgt voor een heel kaartenhuis aan administraties, regels, instanties en allerlei gedoe.   Om nog maar te zwijgen over de milieuwetgeving waarin een paar honden die hun gevoeg doen in een natuurgebied al volstaan om de regels en de normen te overtreden.  

 

Bij zoverre zelfs dat we niet eens meer in staat zijn om al die kaartenhuizen behoorlijk te controleren.  Overtredingen die vroeger niet eens bestonden, worden door de massale creatie van nieuwe regels in het leven geroepen.  We laten meer en meer van dat soort van absurde “misdrijven” gewoon hun beloop omdat er aan de controle en beteugeling geen beginnen aan is. 

 

Het is hoog tijd om een behoorlijk aantal van die kaartenhuizen opvouwen in het pakje terugsteken. 

 

De administratieve vereenvoudiging? 

 

We hebben een staatssecretaris van administratieve vereenvoudiging.  Maar heeft u daar veel van gemerkt?  Hij heet Michel Mathieu.  Weet iemand dat eigenlijk?  De indruk bestaat dat ze die man vergeten zijn.  De politiek is vandaag volstrekt onmachtig en onwillig om echt aan administratieve vereenvoudiging te doen.  Onder de vorige staatssecretaris voor administratieve vereenvoudiging is er bijvoorbeeld een wetboek van economisch recht gekomen.  Bedoeld om alle economische wetten te bundelen en in één boek te steken.  Er is een sociaal strafwetboek gekomen, om dezelfde reden. Wel, u wordt vriendelijk uitgenodigd om die boeken eens te lezen.  Als u ooit aan het eind geraakt dan zal u er gegarandeerd van overtuigd zijn dat we net het omgekeerde doen.  We vereenvoudigen vooral niet.  

 

Justitie is één van de meest schandelijke voorbeelden van een administratie die zo is geregeld dat ze niet kan efficiënt werken. Dat ligt helemaal niet aan de magistraten, maar aan de organistie op zich.  Als u morgen een klacht indient bij de politie, dan wordt die klacht genoteerd in een computer.  De klacht wordt vervolgens afgeprint en in bepaalde gevallen aan een aantal collega’s politiemensen in copy bezorgd.  Ook de advocaat en de ondervraagde krijgen een copy.   Diezelfde copy gaat – per post – naar het parket of de onderzoeksrechter.  Daar wordt de post geopend door een medewerker, die de post in de juiste dossiers stop die dan bij de parketmagistraat worden gebracht om te worden gelezen.  Als die magistraat vindt dat de politie iets meer moet onderzoeken of iets is vergeten te vragen, dan schrijft hij of zij een “kantschrift”.  Dat papier moet dan, behoorlijk ondertekend, met de post naar de politie worden gebracht waar u weer wordt verhoord.   Uiteindelijk komt het dossier met al dat papier dan bij de rechter terecht.  Wie een copy van dat dossier wil, moet het bestellen en betalen per blad.  Dat is de manier waarop justitie na de administratieve vereenvoudiging van de voorbije jaren nog altijd grotendeels moet werken.  Nota bene: de huidige minister van justitie die aan die administratieve onzin niets heeft verbeterd, was vroeger staatssecreteris voor administratieve vereenvoudiging. 

 

Zo’n stilstand is geen onmacht. Het is gewoon onwil.  Politici die zich wentelen in de bestendiging van hun macht door inefficiënties gewoon in stand te houden.  

 

*

 

De mensenrechten glijden af. 

 

We hebben de mensenrechten in het leven geroepen als een verdedigingsgordel voor het individu tegen de colleciviteit.  We zijn het erover eens dat elk individu een aantal zeer fundamementele rechten en vrijheden moet hebben die geen enkele samenleving mag beperken.  Zelfs wetten en totalitaire regeringen staan niet boven die rechten.  Slechts in zeer uitzonderlijke omstandigheden kunnen zo’n rechten worden beperkt.  Voornamelijk omdat er situaties zijn waarin rechten met elkaar strijden.  

 

De vrijheid om zich te verplaatsen gaat niet zo ver dat we de vrijheid van iemand anders om zich te verplaatsen kunnen inperken.  Daarom bestaan er bijvoorbeeld rode lichten.  

 

Om die mensenrechten te verzekeren hebben we een Europees Hof voor de Mensenrechten opgericht.  We hebben bepaald dat het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens “directe werking” heeft.  Dat wil zeggen dat elke rechter het verdrag kan en zelfs moet toepassen door de wet te toetsen aan het verdrag.  Als die wet in strijd is met dat verdrag, dan zal de rechter de wet niet toepassen.  

 

Op zich is een nobele gedachte die intussen op de limiet van de regulitis botst.  Zowel door de uitbreiding van de rechtspraak als door de toepassing van die rechtspraak in de wetgeving.  In ons rechtssysteem wordt in praktijk een erkenning van rechtspraak gehanteerd.  Vergelijkbaar met die van de Common Law in het Angelsaksisch rechtssysteem.  Als een rechter een uitspraak doet, dan vormt die beslissing een nagvolgbaar voorbeeld van de manier waarop toekomstige rechtspraak er ook moet uitzien.  Dat creëert rechtszekerheid.  Op basis van eerdere uitspraken kan worden bepaald hoe men zich moet gedragen.  Wie de uitspraken overtreedt, kan erop rekenen dat een andere rechter in dezelfde zin zal oordelen over de materie.  Zo’n techniek zorgt ervoor dat er naast de wetten een stelsel ontstaat van regels die door de rechtspraak worden gecreëerd. 

 

Zeker in de materie van de mensenrechten is dat stelsel ontspoord.  Omdat de mensenrechten werden gezien als fundamentele rechten beperken de verdragen de omschrijving van die rechten.  Er is geen gedetailleerde uitwerking in het verdrag zelf precies omdat het de bedoeling was om enkel de meest fundamentele rechten op te nemen als mensenrechten.  Het is nooit de bedoeling geweest om hele stelsels met regels te ontwerpen en die gedetailleerde uitwerkingen te beschouwen als mensenrechten.  Maar in de parktijk is het door het stelsel van de rechtspraakerkenning wel zo gelopen.  Het is het Europees Mensenrechtenhof dat deze gedetailleerde regels gaandeweg toch heeft ontworpen.  Dat komt omdat de limieten van de mensenrechten in concrete gevallen moesten worden toegepast.  Steeds verder in detail.  Meer en meer werd omschreven wanneer precies er een schending was van de mensenrechten en wanneer niet. 

 

Door al die regeltjes uit de rechtspraak te implementeren in de wetten, is het geheel van de mensenrechten nog veel complexer geworden.  Een slecht voorbeeld daarvan zijn de privacyregels gegoten in de GDPR van de Europese Unie.  Een welhaast onontwarbaar kluwen van gedetailleerde regels waarvan de overtreding meteen een overtreding uitmaakt van de mensenrechten.  Met uitgebreide juridische teksten die iedereen wordt geacht te lezen en te ondertekenen voor er op een website informatie wordt achtergelaten.  Maar die in werkelijkheid door gewoon niemand gelezen worden.  Met elkaar tegensprekende absurde regels en uitzonderingen waar een kat haar jongen niet in terugvindt.  

 

Op die manier ondergraaft het stelsel van de mensenrechten zichzelf.  Er onstaat een ondoordringbaar kluwen aan regels dat ook nog eens onveranderlijk is omdat de mensenrechten nu eenmaal bedoeld zijn voor eeuwig.  Met als gevolg een noodzakelijke verstarring van het maatschappelijk leven in steeds verder uitbreidende regels en een steeds grotere twijfel bij de bevolking over het nut van al die bepalingen. 

 

Dat leidt tot vaak absurde toestanden.  Eén vreemdeling die een land moet verlaten heeft toegang tot de spoedprocedure voor het Europees Mensenrechtenhof.  Maar miljoenen mensen die in een lockdown worden gedwongen of de toegang tot een land worden geweigerd, krijgen die spoedprocedure niet.  Dat is namelijk niet dringend. 

 

De beste remedie om aan de regulitis op vlak van mensenrechten te verhelpen is met een dikke rode pen door het kluwen van mensenrechtenregels gaan, en die regels terug te herleiden tot hun essentie.  Het zal dan ook een stuk gemakkelijker zijn om de afdwingbaarheid van mensenrechten daadwerkelijk te verzekeren.  Het huidige systeem is zo omvangrijk dat het maanden en soms jaren duurt voor een schending echt wordt vastgestelden beoordeeld.  Vijgen na Pasen kan vooral op vlak van mensenrechten echt niet de bedoeling zijn. 

 

Regulitis is een chronische plaag geworden. 

 ​