Dames en Heren,
Bij het begin van de vakantie is het goed even stil te staan bij de stand der dingen. Wat gebeurt er rondom ons? Vele mensen vragen het zich af. We hebben intussen zowat allemaal het gevoel dat de huidige politiek echt niet meer kan.
De overheid loopt vast. Eerst hadden we de coronamaatregelen. Maartregel waarvan de regering geregeld zei dat er geen wetenschappelijke basis was. Maatregelen die ons niets hebben bijgebracht. Waarvoor dan geld werd bijgedrukt om de bedrijven iet failliet te laten gaan door de sluitingen. Met nu een gigantische inflatie tot gevolg. Alles wordt duurder als je geld bijdrukt. Versterkt door de energieprijzen. Die zijn hoog omdat we het risico hebben gelopen onze energie te halen uit een land met een dictator die we sancties opleggen. Niet bijzonder slim. Het oeverloos gepruts met de wel-niet-wel-niet kerncentrales. Het geweld dat regelmatig blijft opsteken vanuit Molenbeek en andere Brusselse gemeenten. De compleet ontspoorde begroting. De files die we intussen al zo gewoon zijn dat niemand dat nog erg durft te vinden. De steeds grotere hoop regels die elke dag over ons worden gestort.Terwijl alle politici zeggen dat we moeten vereenvoudigen. De staatshervorming waardoor geen enkele van de veel te veel ministers nog zijn verantwoordelijkheid neemt. Een oorlog in Oekraïne met een land dat lid wou worden van de Nato – Rusland dus, ja Rusland. Toen Poetin de vraag stelde aan de socialist Baron Georges Robertson, toen Secretaris-Generaal van de Nato, wanneer ze hem zouden uitnodigen, moest hij eerst de formulieren invullen. Zonder de procedure te doorlopen en zelf formeel de vraag te stellen, kon het niet. Poetin was te hovaardig. Hij moest gevraagd worden. En Robertson was een socialistische ambtelijke tegenwerker die voor elke oplossing een formulierprobleem zag. Met als gevolg nu tienduizenden doden. De hele Nato, de EU en alle Westerse landen hebben het probleem Poetin jarenlang laten verrotten. Zoals Herman Van Rompuy vriendelijk heeft geglimlacht maar nooit het leiderschap heeft gehad om een oplossing gezocht voor de conflictstrategie waarin ze opgesloten zaten. En zie nu. Los het nu maar eens op.
De lijst van het onmogelijk gepruts is lang. We zien het op alle niveaus. De huidige politici hebben zich hopeloos vastgereden. Op Belgisch niveau is de faling van het beleid bijna tastbaar. De regering is tot stilstand gekomen. Op Vlaams niveau is het niet veel beter. Zie bijvoorbeeld het onderwijs. De splitsing van België in Vlaanderen, Wallonië en “iets” in Brussel, gaat ons geen stap vooruithelpen. Wat we zelf doen … doen we hetzelfde.
De mensen weten dat er niet meer naar hen geluisterd wordt. De overheid doet maar iets. Hoe langer hoe groter het gehalte aan absurditeit. Een scenario dat zich afspeelt in het ganse beleid, van Vlaanderen over België, tot Europa en internationale instellingen als de WHO.
De nieuwste stommiteit is het beleid ten aanzien van de landbouwers en het stikstof dat uit hun koeien, varkens en ander vee komt.
Na 50 jaar hebben de ecologisten het niveau bereikt dat ze de internationale aandacht hebben van de elites. De hippiegeneratie van weleer zit nu aan de knoppen, en dat zullen we geweten hebben. Deze generatie knoppendraaiers denkt de wereld te kunnen controleren. Ze zijn al lang vergeten dat de Sovjets dat ooit geprobeerd hebben en massaal op hun bek zijn gegaan. Freedom is just another word of nothing else to lose.De hippies hebben nooit echt geloofd in vrijheid. Tenzij als het over seks gaat, en dan nog.
De ecologisten zijn geen verdedigers van de vrije natuur. Het zijn tuinmannen die proberen de rozen op hun plaats te houden. In grote delen van Europa bestaat de oorspronkelijke natuur niet meer. De mens heeft zowat overal zijn stempel gedrukt. Massale ontbossing, landbouw, verstedelijking …. Trouwens, heeft die oorspronkelijke natuur ooit bestaan? Ooit was de wereld één ijsvlakte. De natuur evolueert zo snel als de virussen muteren. Wat valt er dus te bewaren en waarom juist?
Een nobele doelstelling van de knoppendraaiers is het verhinderen dat er te veel CO2 in de lucht is. De wereld warmt op. Blijkbaar wordt de wereld ook groener. Vanzelf, want veel inspanningen voor herbebossing zijn er nog niet. In wetenschappelijke artikels wordt gewaagd van een toename van de fauna precies door de toename van de CO2. Waardoor de toename van de CO2 zou afnemen. U volgt nog? Om die CO2 nog verder terug te dringen zouden we dus best zoveel mogelijk bossen hebben.
Dat willen de knoppendraaiers ook, zeggen ze, maar dan niet in natuurgebieden waar kleine struikjes groeien op schrale grond. Die schrale grond moet vooral blijven. Daarvoor moeten we in heel Europa de stikstof in de lucht naar beneden halen. Stikstof slaat neer met het weer, en dan is het hek van de dam: dan groeien er meer planten. Dat is precies wat we niet willen, meer planten. Of toch wel. Dat willen we wel van de CO2 wordt opgenomen door meer planten. We willen dat niet op de plaatsen waar de kleine plantjes groeien op de schrale grond. Die biodiversiteit moet behouden blijven. We willen dat wel op andere plaatsen, maar we weten nog niet waar. Het stikstof dat uit de mest van het vee opstijgt in de lucht, moet dus overal verminderd worden. Ook daar waar we willen dat er meer planten groeien om daar waar minder planten groeien vooral minder planten te hebben. U volgt nog?
Daarom heeft Europa doelstellingen geformuleerd. Om het groen in het land minder te bemesten met stikstof uit de lucht, zodat er niet meer planten groeien, moeten de industrie en vooral de boeren minder vee houden. Die doelstellingen liggen vast. Iedereen doet alsof deze gekheid niet meer kan in vraag gesteld worden. Zuhal Demir kijkt iedere keer streng als een SM-Meesteres naar iedereen die durft te twijfelen aan de noodzaak om die doelstellingen te halen. Wel, wij twijfelen daar niet aan. Die doelstellingen trekken op niets. Heel het stikstofverhaal is een absurde hoop gezever.
Maar het gezever gaat nog verder. De industrie zit niet stil. Ze wordt stilgezet. Door de Vlaamse regering. Overal horen we ronkende verklaringen over de nood aan innovatie. De Vlaamse regering wil ons een goed gevoel geven. “Yes we can.” Opnieuw compleet fake. Zoals het angstgevoel bij corona. Want tegen de boeren zegen ze: “No we can’t”.
Een beetje boer die zijn veestapel en zaak wil redden, wil dolgraag de nieuwe technieken van de industrie toepassen. De gassen uit de mest wassen en “kunstmest” maken het stikstof. Dan kunnen de knoppendraaiers die kunstmest op hun rozen gooien. Maar diezelfde knoppendraaiers vertikken het om de commissie samen te stelellen die dat moet goedkeuren. Er is een zogenaamde “Pas-lijst”. Een lijst van de Vlaamse overheid waarop de technieken staan die zijn toegelaten voor de boeren om stikstof te beperken. Maar die commissie is al 2 jaar niet samengesteld. Er moeten nog mensen worden gerecruteerd, er moet een voorzitter worden gevonden, de werkwijze moet worden besproken … Kortom, het zal nog een jaar duren als alles meezit als er een commissie is.
Intussen frustreert menig boer zich dood. Veel boeren willen wel, maar ze mogen niet. Ze kunnen niet. Want technieken die niet op de lijst staan, die worden niet erkend als nuttig om het stikstof uit de mest te halen.
De knoppendraaiers hebben overal zoveel knoppen gezet dat ze de controle helemaal kwijt zijn. De knoppen werken niet met elkaar mee. Ze werken elkaar tegen. De politici lopen hopeloos vast in absurde doelstellingen, administratieve onzin, regelneverij en een totaal gebrek aan daadkracht.
U dacht dat alleen de aanpak van corona het probleem was? Verre van. We hebben een heel politiek systeem aan te pakken. Een systeem waarin regeltjes waarvan niemand nog weet waar ze eigenlijk goed voor zijn de mensen verdrinken.
U heeft het gevoel dat de politici niet naar u luisteren. De boeren hebben het gevoel dat de politici niet naar hen luisteren. Wel, u heeft gelijk. De boeren hebben gelijk. Het gaat niet meer over ons.
Het gaat over een absurde complexiteit van onzin.
Het wordt hoog tijd dat we het roer radicaal omgooien. Dat kan perfect. We kunnen perfect langs democratische weg een heel ander beleid voeren.
De nieuwe partij Vrijheid heeft daarvoor een radicaal programma gemaakt dat niet extreem is. Een doortastend programma. Wat de overheid doet is niet noodzakelijk goed. Als dan na jaren blijkt dat de regering zich heeft vergist, zijn we jarenlang slecht bezig geweest. Het beleid moet een stuk meer bescheidenheid tonen. De overheid kan niet alles kunnen. Laat de mensen de vrijheid om zoveel mogelijk zelf te doen. Laat ons samen de overheid verkleinen. Zien wat we samen willen doen vanuit het beleid. De rest doen we gewoon niet meer. De overheid hoeft geen post te bedelen of de telefoons te organiseren. We hebben geen nood aan tientallen verschillende sociale statuten waar een kat haar jongen niet in terugvindt. Een transparante overheid die wat ze doet goed en efficiënt doet. Zonder ons te indoctrineren dat we vandaag ons angstig moeten zijn, en morgen een “yes we can” gevoel moeten krijgen. We kunnen onze eigen gevoelens wel maken, dank u wel Jan Jambon.
Wij willen een overheid die dichter bij de mensen staat. Met meer bevoegdheden – zo veel mogelijk – voor de gemeenten. Met referenda en een rechtstreeks verkozen president of premier. Een overheid met veel minder ministers en parlementairen. Die luistert naar de mensen en niet naar de miljardairs. Vrije meningsuiting op sociale media binnen de strafrechtelijke limieten. Daarbuiten een echt vrije pers die vooral rapporteert in de plaats van activistisch zelf aan politiek te doen. Wij willen af van de neiging ons te betuttelen. De regering moet zich niet moeien met onze dampkap bij het kerstfeest of met het toilet als we een feestje geven. De regering moet zich ook niet moeien met wat we in onze teljoor leggen.
Laat de mensen gerust. Het is genoeg geweest. Laat ook de boeren gerust. Die mensen zijn van goede wil. Steun hen met nieuwe technieken als dat echt nodig is. In de plaats van hen te straffen en hun bedrijven te sluiten. Dat doet ons te veel denken aan de virologen met hun strenge maatregelen. Als de mensen ziek zijn, zet je ze niet in een hoek met een telefoonboek op hun hoofd.
Voor elk van u, een goede vakantie!
